Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 64

62
KIRKJURITIÐ
rétttrúuðu menn yrðu vígðir til starfsins í staðinn fyrir
okkur, sem ekki stöndumst mælikvarða laganna, þá gangi
þeir undir þetta trúarpróf. Með jafnmiklum heimildum
er hér haft eftir Jesú, hvaða teikn skuli fylgja þeim, er
trúa. Þetta verða þeir við að kannast, sem gagnrýnis-
laust þykjast trúa á bókstaf. Til þess því að ganga alveg
úr skugga um rétta trú þessara manna, ætti að vera
einkar tilhlýðilegt að skipa þeim að drekka saltsýru, láta
þá lækna krabbamein með yfirleggingu handa eða fleygja
þeim í ormagarð eina nótt. Sé þetta próf ekki lagt á, hver
getur þá verið öruggur að þekkja rétttrúaða frá rang-
trúðum? Gæti þá ekki svo farið, að í staðinn fyrir trú-
villingana fái okkar evangelisk-lúterska kirkja aðeins
ótínda hræsnara?
Mikið ónytjuerfiði leggur höf. í það að reyna að sanna
cif handbókum og bamalærdómsbókum, að íslenzka þjóð-
kirkjan hafi yfirleitt haldið fast við lúterskan rétttrúnað
til þessa dags. Svo virðist stundum sem höf. líti einnig á
þessar bækur sem lögbækur, og kann eg ekki um að dæma,
hvort löggilding þeirra eykur þeim við bálk grundvallar-
laganna. Sennilegt þætti mér þó, að þær mundu falla fyr-
ir dómi, reyndust þær ekki standa föstum fótum á evan-
gelisk-lútersku hellubjargi líkt og t. d. prestar, sem veit-
ingu hafa fengið fyrir embætti, en reynast síðan sekir um
villu.
Þó sýnir höf. fram á það á bls. 63, að jafnvel Helgi
Hálfdanarson, sem víðast hvar þræðir samvizkusamlega
orðalag og hugsunarferil siðbótarritanna, tekur undra-
mikið stökk út af réttri leið á einum stað, þar sem hann
gerir ráð fyrir, að þeir, sem óviljandi fari á mis við skírn-
ina, séu ekki fyrir það útilokaðir frá náð Guðs (Helga-
kver IX, 135). Hyggur höf. þá, að skýlaus orð Nikeu-
játningarinnar, Augsborgarjátningarinnar og Lúthers eigi
að takmarkast af þessu lagaboði Helga? Verða nú marg-
ir hólpnir, sem aldrei áttu að komast í flokk útvaldra.
Eg er hræddur um, að ýmsar mörg hundruð ára gamlar