Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 67

JÁTNINGARRIT ÍSL. KIRKJUNNAR 65
sætzt við Guð eða verðskuldað fyrirgefningu fyrir verk,
heldur réttlættust þeir einungis af trú og fyrir náð. Hver
sá, sem ekki féllst á þennan skilning, ónýtti þar með
endurlausnarverk Krists, eins og þessir menn skildu það,
°g var þetta því ein hin argvítugasta villutrú. Það var
síður en svo, að hér gilti einu um, hvaða þýðingu talið
var að góðverk hefðu. Af þessum ástæðum hafnaði t. d.
Lúther algerlega Jakobsbréfi og fór um það hinum háðu-
legustu orðum. Þessi atriði eru því alls ekki ómerkari né
rcunna varðandi í „grundvallarlögunum" en önnur, sem höf.
hyggur að ekki megi fyrir nokkum mun hagga við, eins
°g t. d. þrenningarkenning Aþanasíusarjátningarinnar, sem
enginn maður hefir sennilega botnað í frá upphafi vega
°g hvergi á sér stoð í Nýja testamentinu. Hver ætti held-
ur að vera fær um að gefa svo hámákvæma lífeðlisfræði-
lega lýsingu á guðdóminum?
Sé því á annað borð lagt út á þá braut að dæma milli
bessara kenningaratriða, þá em grundvallarlögin ekki
tekin alvarlega lengur. Og hvar á þá að setja takmörkin,
hvar nema staðar? Og hverjir væm þá líklegastir til að
Seta dæmt um þetta aðrir en forstöðumenn íslenzku þjóð-
hirkjunnar og helztu fræðimenn þeirra?
Þetta er nú einmitt það, sem nútímaguðfræðin fjallar
Uui. að reyna að finna þama hina réttustu úrlausn. Til
þess kostar ríkið menntxm presta sinna. Væri þá nokkurt
^ * Þvi að skipa þeim að því loknu að kenna eftir öðrum
uiðurstöðum en þessi athugun leiðir þá til? Þyrfti þá ekki
einnig að athuga reglugerð Háskólans að því er guðfræði-
deildina varðar og banna að kenna þar annað en lútersk-
an rétttrúnað? Því að ef setja ætti prófastadóm eða leita
atkvæða lærdómsmanna þeirrar kirkju, þar sem 90% væru
rangtrúaðir, mundi lítið að byggja á þeim dómi.
Nei, annað hvort verða gmndvallarlögin að gilda for-
takslaust, samkvæmt þeirri upprunamerkingu, sem dr.
inar Arnórsson telur að þau hafi haft, eða engin leið er
s ynsamlegri en hafa um framkvæmd þeirra svipað fyrir-
5