Kirkjuritið - 01.06.1955, Blaðsíða 25

AÐ TENDRA NEISTANN
263
inu frá kirkjunni, reka söfnuðurnir hina fjölþættu æskulýðs-
starfsemi, sem hér er enn allt of lítið starfrækt. — Kirkjur
virðast frábærlega vel hirtar og kirkjugarðarnir ekki síður. Eru
garðarnir víðast hvar hinir fegurstu reitir og til sannrar fyrir-
niyndar. Allt sýnir þetta lifandi áhuga, sem hér er því miður
of sjaldgæfur, þegar um er að ræða störf í þágu hins göfuga
málefnis.
Islenzki ferðalangurinn, sem aldrei hefir kynnzt ýmsu því,
sem hér hefir lauslega verið vikið að, hlýtur að verða hrifinn
af þeim hugblæ og þeirri einlægu tjáningu, sem birtist við guðs-
þjónustur, og hinu lífræna kirkjustarfi. Og hann hlýtur að
sPyrja: Hvernig stendur á því, að íslenzka þjóðkirkjan skuli
okki geta komið á hliðstæðri tjáningu í guðsþjónustuhald sitt,
°g gert safnaðarstarfsemina yfirleitt miklu lífrænni? Er það
vegna þess, að íslendingar séu eitthvað öðru vísi innrættir en
annað fólk?
Skyldi ekki heldur ástæðan vera okkur sjálfum að kenna?
Skyldi ekki ástæðan vera sú, að við erum ekki nógu virkir á
ukrinum, — ekki nógu brennandi í andanum? Ég held það. Á
eg þá fyrst og fremst við þá, sem eru forvígismenn þessara
^nála, prestana, og ber bein skylda til þess aö vera vákandi og
tendra neistann, sem knýr til umhugsunar og starfs, í brjóstum
okkar hinna. En ég á líka við okkur hin, sem erum aðeins
Venjulegt safnaðarfólk. Við getum áreiðanlega unnið með prest-
unum að ýmsum blessunarríkum safnaðarmálum miklu meira
en hér hefir tíðkast enn.
En það þarf að tendra neistann.
Það, sem hér hefir lauslega verið vikið að, er miðað við
nágrannalöndin, sem ég fór um. Hvergi mun þó meira og líf-
rænna safnaðarstarf en meðal margra lútherskra safnaða í
íríkirkjulandinu Ameríku.
Eins og ég gat um í upphafi, hlýddi ég á ungan erindreka
arnerískan flytja erindi um safnaðarmál þar vestra og sýna
kvikmynd frá þeirri starfsemi. Ég er ekki feiminn við að viður-
^enna, að ég dáðist mjög að frásögn hans um hið mikla og
fjölþætta starf safnaðanna og hreifst af hinum eldlega áhuga,
Sem þar er ríkjandi í þessum efnum. Keppt er að því að fá sem
íillra flesta til starfa, — til að sinna einhverju ákveðnu hlut-
verki fyrir söfnuðinn. Og það tekst næstum ótrúlega vel. Flestir