Kirkjuritið - 01.06.1955, Blaðsíða 23

SIGURÐUR GUNNARSSON, Húsavík:
Að tendra neistann.
Hugleiðingar leikmanns.
Það er margt, sem fertugur ferðalangur veitir athygli á leið
sinni um ókunn lönd. Væri þessu ekki þannig varið, hefði hann
tæpast opin augun, eða væri einkennilega sljór.
Eitt af því marga, sem ég hlaut að veita athygli í utanför
mmni s.l. skólaár, var kirkjusókn og safnaðastarf. Mun það
m- a. hafa verið af þeim ástæðum, að ég hefi lengi verið þátt-
takandi í kirkjukórum, og jafnan viljað veita kirkjulegu starfi
liðsinni. — Ástæðan til þess, að ég kem hér með stuttan frá-
sagnarþátt um þessi efni, — hugleiðingar og samanburð, — er
Þó einnig sú, að ég hlýddi á fyrirlestur og sá kvikmynd frá
lútherskum söfnuðum í Ameríku og víðar. Tel ég þá safnaða-
starfsemi til sannrar fyrirmyndar, svo að fyllsta ástæða er til
að skýra frá henni og ræða um hana í okkar athafnalitlu
söfnuðum.
Viö skulum fyrst nema staðar um stund við kirkjusókn,
safnaðarsöng og þátttöku í guðsþjónustum.
Ég var við guðsþjónustur í öllum þeim löndum, sem ég
óvaldi í. Það var hrein undantekning, ef hvert sæti var ekki
Jafnan skipað, og rúmuðu þó margar kirkjurnar afar mikinn
mannfjölda. Ekki fannst mér þó neitt sérstaklega merkilegt
við það, þar sem um svo fjölmennar þjóðir er að ræða, heldur
^tt, hve almenn og einlœg þátttaka safnaöanna er í guösþjón-
ustunni allri. Þótt víðast hvar séu kirkjukórar, leiöa þeir að-
eins sönginn. Allur söfnuðurinn eða þeir, sem söngrödd hafa,
syngja með, óhikað og öruggt, af fyllstu einlægni og innri
hórf, SVo ag gifjjjj. hljómar, slík tjáning, hlýtur að berast til
imnanna. Hins vegar sungu stundum kirkjukórar einir eitt
1 Þr3Ú stór kirkjuleg tónverk, oft einkar laglega. í sumum
lrKium minnist ég, að aðeins fáir leiddu sönginn, — fjórir til
Sex menn. Langmest bar á einrödduðum safnaðarsöng.
t'atttaka safnaðanna í guðsþjónustunni var einnig á annan