Kirkjuritið - 01.12.1956, Síða 26

464
KIRK JURITIÐ
Örlítil áskorun.
Kirkjan þarfnast engu síður áróðurstækja en aðrar stefnur og
stofnanir. Þótt hún að ýmsu leyti standi vel að vígi, má hún ekki
við því, að menn hennar sofni á verðinum, né láti undir höfuð
leggjast að bera boðskap hennar sem víðast og ekki sízt til þeirra,
sem kannske sjaldan koma í kirkju. Kirkjuritið er nú aðalmál-
gagn kirkjunnar, sem prentað er. Það er smátt í sniðum og
kemur sjaldan út, og óneitanlega teldi ég heppilegra, að kirkjan
gæti haldið út vikublaði. En eins og sakir standa, hefir Kirkju-
ritið allmiklu hlutverki að gegna, og væri líka mikil bót í máli,
ef unnt væri að stækka það eitthvað og gera það fjölbreyttara.
Það er einnig áhugamál þeirra, sem að því standa. En til þess
þurfa margir að sýna því góðvilja. Senda því efni í stuttu máli
og afla því fleiri kaupenda.
Senn hefst nýtt ár. Vilja ekki sem flestir lesendur gefa kirkj-
unni þá jóla- og nýársgjöf að fjölga kaupendum Kirkjuritsins?
Það kostar þá ekkert en ljær nauðsynlegu málefni lið.
LjósburSurinn.
Að lokum örstutt jólasaga, gömul helgisögn.
í einni krossferðinni til Landsins helga hlaut riddarinn, sem
fyrstur varð til að klífa upp á múrinn umhverfis Jesúsalem, þann
heiður að tendra kerti sitt við hinn síbrennandi loga á gröf Krists.
Þá sté hann á stokk og strengdi þess heit að láta ekki þetta ljós
sitt slokkna fyrr en hann kæmist aftur heim til sín á Florens á
Ítalíu, og gæti kveikt við það á kerti á altari Guðsmóður. Þetta
kostaði hann ótrúlegt erfiði og margs konar hættur. En við það
varð hann líka sjálfur nýr og betri maður, mildari, réttlátari,
mannúðlegri — þroskaðist til líkingar við Ijósið.
Öll höfum vér sem börn tendrað jólakerti, hrifin og fagnandi.
Hvernig tekst oss að gæta loga þess í stormum tímans?
Gunnar Áhnason.