Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.12.1956, Blaðsíða 46

Kirkjuritið - 01.12.1956, Blaðsíða 46
484 KIRKJURITIÐ mismun. Og það fer alveg eins um samanburðinn og fuglinn, sem ekki gat sett sig í spor liljunnar. Maðurinn jafnar sér alltaf við einhvern sér ólíkan, eða honum við sig. Smáfuglinn er skáldið, afvegaleiðandinn, eða það skáld- lega og táldræga í manninum. En hið skáldlega er eins og ræða fuglsins bæði satt og logið, skáldskapur og raunveruleiki. Satt er það, að mismun- ur á sér stað, og mætti margt um hann segja, en hitt er skáldskapur, að mestu skipti um mismuninn, hann sé undirrót allrar sorgar og gleði. Þetta eru helber ósannindi. Hinn áhyggjufulli fer síðar út í slikar öfgar í sínum áhyggjufulla samanburði, að hann gleymir því sakir mismunarins, að hann er maður. I örvæntingu sinni finnst honum hann vera svo ólíkur öðrum mönnum, að honum þykir sem hann sé jafnvel ekki maður. Rétt eins og smáfuglinn taldi liljuna vera svo ómerkilega, að það væri mikil spurning, hvort hún í sjálfu sér gæti kallast lilja. En áhyggjur sínar verja menn alltaf með þessu, sem þeim sýnist vera svo ákaflega skynsamlegt: Að maður krefjist svo sem ekki neins, sem sé óskynsamlegt, t. d. þess að vera fugl, lieldur aðeins þessa ákveðna hlutar að vera ekki það, sem maður er, jafn- vel þótt það, sem menn girnast, sýnist ákaflega lítilfjörlegt í annarra aug- um. Þegar nú samanburðurinn hefir líkt og fuglinn með flögri sínu fram og aftur æst upp girnd áhyggnanna og rifið hinn áhyggjufulla upp með rótum, eða með öðrum orðum komið honum til að hafna því að vera það, sem honum er ætlað að vera, já, þá getur í svipinn virzt, sem samanburð- urinn flytji hinn áhyggjufulla að hinu þráða marki. Að vísu kemur hann og sækir hann, en rétt eins og dauðinn sækir mann, því að hinn áhyggjufulli ferst á flugi vansælunnar. Hvað lærir hinn áhvggjufulli þá af liljunum? Hann lærir að láta sér nægja að vera maður og hafa engar áhyggjur út af þeim mismuni, sem mönnun- um er meðskapaður. Sören Kierkegaard. (G. k. ]>ýddi.) Helgun. Ungur stúdent stóð lengi hugfanginn á málverkasafni frammi fyrir mynd einni, sem bar vfirskriftina: „Maðurinn frá Galileu." Loks hvíslaði hann hrærður: „Ó, þú maður frá Galileu! Ég vil ganga þér á hönd. Og sé nokk- uð það í starfi þínu hér á jörðu, sem ég get lagt hönd að, getur þú treyst mér upp frá þessu!“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.