Kirkjuritið - 01.12.1956, Blaðsíða 48

486
KIRKJURITIÐ
líkt og það sé einmitt hið vandasamasta, sem hann þurfi að
veita mesta hugsun og dýpsta íhugun.
Stundum segir fólk um kennara eða prest eitthvað á þessa leið:
„Eg man ekki eitt orð úr öllum ræðunum lians, en samt hef-
ir hann haft meiri áhrif á mig en allir aðrir til samans.“
Þessi ummæli sýna, að einlægni, alvara, hreinleiki og sann-
leikshollusta predikarans, með öðrum orðum persónuleiki hans
er nauðsynlegur bakgrunnur alls þess, er hann flytur, og stund-
um verður áhrifavald persónuleikans öllum orðum æðra og
ógleymanlegra.
Sagt er, að eitt sinn hafi biskup nokkur fengið þessi eftirmæli:
„Frá predikun hans fóru allir kristnari en þeir komu. Það' er
hinn sanni mikilleiki predikarans.“
Orð predikarans gleymast oft bráðlega, en áhrif ræðunnai
verða eftir og verka á áheyrandann, ef til vill án þess að hann
hafi hugmynd um það sjálfur.
Predikari þarf alltaf að vera fræðandi. Oft kemur í ljós, hve
undarlega mikil fáfræði ríkir jafnvel um einföldustu meginatriði
kristins dóms.
Margt verður að útskýra og túlka í ljósi nútíma þekkingar,
sem áður olli engum heilabrotum. Kristin boðun getur öll liðið
fyrir smávegis misskilning, sem áheyrandinn elur með sér.
Sumir halda sig ekki geta verið kristna, af því að þeir trúa
ekki bókstaflega, að heimurinn hafi verið skapaður á sex dög-
um, aðrir efast um meyjarfæðinguna, þriðji skilur ekki friðþæg-
ingarlærdóminn. Allt slíkt þarf fræðslu, athugun og útskýringu,
sem sýnir hvernig þessar hugmyndir eða liugtök mótuðust af
trú eða hjátrú þeirra kynslóða, sem kristinn boðskapur var upp-
haflega fluttur.
Skynsemin heimtar alltaf sitt. Haft er eftir prófasti nokkrum:
„Sú predikun verður hjarta mínu hollust, sem höfuð mitt skil-
ur bezt.“ Þetta ætti predikari sífellt að hafa hugfast.
Prestur nokkur tók sér það verkefni að útskýra trúarjátning-
una með nokkrum predikunum. Hann tók hana hugtak fyrir hug-
tak, án þess samt að segja beinlínis, að nú væri hann að útskýra
„barnalærdóminn“ fyrir söfnuðinum. Og presturinn fékk sérstakt