Kirkjuritið - 01.12.1956, Qupperneq 42

Sólardansinn
A æskuárum mínum, síðasta tug nítjándu aldar, var sú trú
almenn, að á hverjum páskamorgni stigi sólin dans örstutta
stund, til að fagna upprisudegi Frelsarans. Til voru menn, er séð
höfðu þessi undur og urðu fyrir þeim áhrifum, er aldrei hurfu
síðan. Margir báru í brjósti heita ósk um að sjá þessa dýrð og
höfðu viðbúnað til þess, en gat ekki tekizt. Það er víst mjög
sjaldgjæft, að loft sé svo hreint og tært þennan hátíðismorgun,
sem jafnaðarlegast er að vetrarlagi, að sjá megi sjálfa sólar-
upprisuna.
Þorsteinn Björnsson hét bóndi á Skagaströnd, roskinn maður,
er ég man fyrst. Hann var ungur vinnupiltur á Fjalli og gætti
fjár um vetur. Laugardagskvöld fyrir páska var honum vant
nokkurra kinda. Hann lagðist fyrir litla stund um lágnættið og
sofnaði, en reis upp, er nokkuð tók að dvína næturhúmið. Hann
gekk út með Fjallsöxl út í Þórhildardal, og svo upp á öxlina.
Þaðan er víðsýnt og því líklegt, að liann sæi kindur sínar, væri
þær í nánd. Það birti stöðugt, og gullnum bjarma sló upp á loftið,
þar sem roðnaði fyrir upprennandi morgunsól. Þorsteinn stað-
næmdist á göngu sinni og horfði hugfanginn á hta tilbrigði morg-
unroðans. Það bryddi á jaðri sólkringlunnar sjálfrar, og því var
hkast, að hún skyti eldslogum og geislaörvum upp á himinhvolf-
ið, meðan hún reis úr sjó úti við sjóndeildarhringinn. Um leið
og hún sleppti hafsbrúninni, var sem hún titraði og sveiflaðist
til og geislastafir hófust og hnigu eins og gullin fléttuð slæða
urn höfuð sóldísarinnar.
Þorsteinn horfði sem í leiðslu og djúpt snortinn á þessa da-
samlegu sýn. Hann fylltist miklum fögnuði, því guðleg náð hafði
leyft honum að sjá sólardansinn og vera vitni að heilögu fyrn'-
bæri, er sjálf móðir Ijóssins gaf til kynna gleði sína vegna upp-
risuhátíðar Frelsarans. Hann laut höfði og þakkaði Guði sínum