Kirkjuritið - 01.02.1959, Qupperneq 38

Leikmannsþankabrot,
Úr Pistlum: „ . . . Ég þekki þess dæmi, að menn eru alveg
óvanalega áhugasamir um trúmál, samt eru þeir alltaf að húð-
strýkja kirkjuna. .. . Einmitt þeir gætu hreinsað til og markað
sporin móti þeirri framtíð, sem vér öll þráum. . ..“
Mér virðist þetta sagt af miklum skilningi og álít, að það
mundi heppilegt kirkju og kristni að opna vettvang t. d. í Kirkju-
ritinu fyrir almennar raddir um helztu hugðarefni mannsand-
ans. Ef nokkur þáttaka fengist, hygg ég, að fljótt mundi nokk-
uð það koma í ljós, er fengur væri að, bæði fyrir lærðan og
leikan.
Neðar á sömu bls. og áðurgreind ummæli eru tekin upp af,
kemur að vísu nokkurt afturkast frá þeim, þar sem verið er
hálfvegis að afsaka það, að ritið birtir greinina „Hvað er trú?“
eftir séra Sigurjón Jónsson, sem er að mínum dómi einhver
raunsæasta greinin, sem ég hefi séð í Kirkjuritinu.
Ég er séra Sigurjóni mjög þakklátur fyrir þessa grein, og
mig langar til að undirstrika sum atriði hennar. Atriði, sem ég
álít að kristniboðunin verði að taka til gaumgæfilegrar athug-
unar, ef hún að lokum á að verða því hlutverki vaxin, er henni
frá upphafi var á herðar lagt, að skapa guðsríki á jörðu.
Eða er ekki kominn tími til þess fyrir kennimennina og fyr-
ir alla, að reyna að brjóta það til mergjar, af hverju það er,
að eftir nær tvö þúsund ára prédikun fyrir guðsríki á jörðu,
þá er mannlífið í dag þannig, að aldrei hefir ægilegri hætta
vofað yfir mannkyni þessa hnattar, miðað við algera eyðingu
þess, auk alls annars vítislegs böls, er menn valda hverir öðr-
um í dag. Hlýtur ekki þessi litli árangur kristinnar baráttu að
stafa af því fyrst og fremst, að kristindómurinn hefir ekki ver-
ið nógu sannur, viðsýnn og kærleiksríkur. Ekki nógu guðlegur,
til þess að Guð, þ. e. a. s. hin beztu og sönnustu öfl, sem við
getum hugsað okkur starfandi í alheimi, gætu fengið farveg í
gegnum hann, til nógu verulegra áhrifa á mannlíf þessa hnattar.
Hvað er trú ? Trúarbrögð eru vafalaust sprottin af tilfinningu
fyrir því, að maðurinn er háður öflum, sem eru honum meiri.
Og af meiri og minni vanþekkingu skapar hann sér margvís-
legar hugmyndir um þessi öfl og áhrif þeirra, og þannig skapast