Kirkjuritið - 01.02.1959, Qupperneq 39

KIRKJURITIÐ
85
hin mikla fjölbreytni í trúarhugmyndum. Og af því líka, að
,,trúin er sannfæring um þá hluti, sem ekki er auðið að sjá“,
þá telur hver trúflokkur sínar hugmyndir þær einu réttu, sem
hlýtur að skapa neikvætt samfélag. Ef hins vegar hvert trúfé-
lag ynni af alhug að því að fá þekkingu á raunveruleikanum
bak við trúarhugmyndir sínar, mundi fyrr eða síðar, þó senni-
lega mjög fljótt, fást samnefnari allra trúarbragða í reynslu-
vísindum og skapa þannig í aðalatriðum lífsins jákvætt sam-
félag.
Eitt guðlegasta einkenni mannsins er hinn frjálsi andi. Hver
einstaklingur er frjáls og sjálfstæð sál, sem hefir vissulega
nokkru guðlegu hlutverki að gegna. Og hvað hefir einstakling-
urinn annað, til að rétta sig af í lífinu, en dómgreind sína og
samvizku, guðseðli sitt. Er þá ekki auðsætt, að það hlýtur að
vera neikvæð ráðlegging, ráðlegging gegn heilbrigðri framvindu
lífsins, að ráða kennimönnum til að „treysta ekki um of á eigin
dómgreind", þeir skuli ,,láta ritningarnar tala“ í prédikunum
sínum.
Ég álít, að ef kennimaður kennir gegn sannfæringu sinni,
hljóti sá að kallast falskennari, og það sé öruggt, að sannleik-
urinn geri hann ekki frjálsan, eða mannkynið fyrir hans orð.
.... Vinir trúarinnar ættu að taka vísindamennina sér til
fyrirmyndar í því, hversu þeir síðarnefndu eru fljótir til að
varpa frá sér formúlu, sem reynzt hefir röng, til þess að prófa
aðra nýja. .. . Það ætti að vera skýlaus krafa, að kristinn mál-
flutningur verði reistur á eins öruggum sannleiksgrundvelli og
auðið er“ (sr. Sigurjón). Þetta eru vissulega eftirtektarverð orð.
Mér virðist, að kirkjan hafi aldrei verið hlutverki sínu vaxin að
því leyti, að hún hefir talið sér sæma að vera í meiri og minni
andstöðu við þekkingu og vísindi, í stað þess að vinna að því,
af óbilandi festu og áhuga, að fá ljós þekkingar yfir hvert ein-
asta dulið trúaratriði. Því í raunhæfu framvindu lífi hljóta vís-
indi og trú að vera í órofa samstarfi.
Sannleikurinn getur ekki gjört lifið frjálst, fyrr en trúin leit-
ar af alhug þekkingar og hefir í öllu það, er sannast reynist.
Ég hygg, að almennur áhugi mundi fljótlega blossa upp inn-
an kirkjunnar, ef kennimenn hennar tækju upp slíka stefnu.
Ég vil í því sambandi minna á hið hressandi lífsloft, er séra
Haraldur Níelsson o. fl. spíritistar veittu út á meðal þjóðar-