Kirkjuritið - 01.02.1959, Blaðsíða 22

68
KIRKJURITIÐ
og rækja trúarlegar athafnir, leitast líka við að vekja kristi-
legan lífsskilning. Meðfylgjandi mynd lýsir vel þessum tengsl-
um líknarsystranna við kirkjuna. Hún er frá Þýzkalandi og
sýnir kvöldsöng á kirkjutröppum að loknu dagsverki.
Ég hygg, að séra Þorsteinn Briem hafi á sínum tíma fengið
því framgengt, að hjúkrunarkona starfaði um skeið innan safn-
aða hans. Sum kvenfélög hérlendis hafa og ráðið „hjálparstúlk-
ur“ til að hlaupa undir baggann þar, sem veikindi hafa steðjað
að eða nauðsyn hefir verið að létta undir bústörfin. Líklegt er,
að kirkjan taki upp einhverja slíka starfsemi, þegar sá skiln-
ingur eykst, að hún er almennt félag allra þeirra, sem játa trú
sína á Krist og vilja vinna að sigri þeirra hugsjóna, sem hann
boðaði, og hverjum meðlimi hennar því skylt að leggja fram
lið sitt. Þörfin er á mörgum sviðum. Mein mannlífsins því mið-
ur ófá. í frönsku tímariti sá ég í jólablaðinu myndir af konum
og körlum, sem vinna í þá átt, sem ég hefi hér vikið að. Þar
var faðir Pire, belgiski munkurinn, sem fékk friðarverðlaun
Nóbels í haust fyrir starf sitt í þágu flóttafólksins. Konur við
barngæzlu á öreigaheimilum, líka ungar stúlkur í Frakklandi,
sem freista þess að bjarga þeim, sem lent hafa á götunni. Hafa
þær flutt í illræmd hverfi (Montmartre) og búa þar tvær og
tvær saman. Vinna í verksmiðjum, en nota kvöldfríin til að
reyna að telja þeim hughvarf, sem valið hafa sér hlutskipti
hinna „aumustu allra“, svo notuð séu orð Ólafíu Jóhannsdóttur.
„Hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta; þyrstur var ég,
og þér gáfuð mér að drekka; gestur var ég, og þér hýstuð mig;
nakinn og þér klædduð mig; sjúkur var ég, og þér vitjuðuð mín;
í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.“
Sú starfsemi, sem hér hefir verið minnzt á, er unnin í minn-
ingu þessara orða meistarans. Og sem betur fer, er hún miklu
meiri og fjölþættari en vér gerum oss grein fyrir. — Samt er
hennar enn þörf, einnig vor á meðal.
Þegar allir Tcenna til.
Sjóslysið hörmulega við Grænland, þegar „Hans Hedtoft“
fórst með allri áhöfn og farþegum, snart hjörtu allra og olli
almennri sorg a. m. k. á Norðurlöndum. Mönnum fannst þeir
hafa átt þarna bræður og systur um borð. Samúðarkveðjur
bárust úr öllum áttum. Eins var það skömmu síðar hér, er