Kirkjuritið - 01.04.1960, Qupperneq 9

KIRKJURITIÐ
151
ber hún líf, en hún brennir einnig. Veikbyggðan líkama, sem
ógætilega stillir sér út undir geisla hennar, getur hún deytt.
Mannlegt auga er of veikbyggt til að horfa á sólina; þannig
er Guð íklæddur ægilegri hátign (Job. 37, 20). Réttlæti hans
sést sem eyðandi eldur.
I eftirfarandi tilvitnunum eru orðin Ijós, dýrö og eldur not-
í bókstaflegri merkingu, en þau túlka andlegan raunveru-
leika. Regnboginn er þannig gefinn sem táikn sáttmála Guös
við mannkyniö (1. Mós. 9,13). Sams konar merkingu hefur
reyrkrið, sem aðeins hlífir Hebreum (2. Mós. 10, 21-33) og ský-
ið, sem er myrkt öðrum megin, en bjart hinum megin, sem
skilur ísrael frá fjandmönnum sínum (2. Mós. 14, 20), eldstólp-
rnn, sem Guð handleiðir lýð sinn með (13,21), hinn brenn-
andi runni, sem ekki brennur (2. Mós. 3,4). Dýrð Drottins
skein á fæðingarnóttu Frelsarans (Lúk. 2, 9) og stjarna leiddi
hina vitru menn til hins nýfædda barns (Matt. 2, 2 og v. 9
°S 10). Ummyndunin á Taborfjalli boðar fyrirfram dýrð pásk-
anna, eins og páskarnir boða fyrirfram hinn eilífa dag Guðs
^orgar. Leiftrandi ljós hylur Guð (2. Mós. 40,34-35; 2. Kon.
8>11), enginn maður fær þolað það, það fellir spámanninn
losaja til jarðar og á sama hátt Sál frá Tarsus og Sjáandann
a Patmos. Guð býr í Ijósi, sem enginn fær til komizt, sem eng-
inn maður litið hefur né litið getur (I. Tim. 6, 16-18) (4).
Koma Guðs sonar í holdi varð að eiga sér stað, til þess að þetta
ijós mætti upplýsa heiminn án þess að eyða honum og til þess
a<5 skoðun Ijóssins mætti verða full náðar og fagnaðar.
3. Baráttan milli ljóss og myrkurs í Sálmunum.
Guð er uppspretta alls lífs og alls ljóss. Þegar sálmaskáldið
segir: I þinu Ijósi sjáum vér Ijós (Sálm 36,10), þá á hann bæði
við hið eðlislæga ljós og Ijós sálarinnar. Guðs ljós er gleði, það
er sannleikur, það er hjálpræði. Guð upplýsir hinn trúaða og
leiðir hann með orði sínu: Þitt orð er lampi fóta minna og Ijós
u vegum mínum (Sálm. 105. v. í s. 119). Þetta er það ljós, sem
hann er að biðja um að lýsi honum á hinum dimmu tímum
(Sálm. 43, 3), það sveipar burt öllu myrkri, því myrkri, sem
Gnð sér í gegn um og þar sem enginn getur falið sig fyrir aug-
(iti hans. Jafnvel myrkrið er ekki myrkt hjá þér (Sálm. 139).