Kirkjuritið - 01.04.1960, Blaðsíða 30

172
KIRKJURITIÐ
fullkomnun, fegurð og göfgi, líður undir lok, og því er tortímt
einmitt þegar það sýnist geta átt í vonum hvað mestan þroska,
þá getur ekki verið vit í neinu. Þá er allri sköpunarsögunni
snúið í brjálæði, æðstu dýrmætunum glatað með fullkomnu
hirðuleysi um leið og þau skapast, og tilveran verður síðan að
byrja á nýjan leik á sama stað og áður.
Þetta væri ekki í samræmi við neitt annað, sem kunnugt er
um sköpunarverkið og lífið í heild sinni. Allt er þar bundið
skorðaðri röð og gert af hinni mestu snilld:
Þótt kóngar fylgdust allir að
með auð og veldi háu,
þeir megnuðu’ ei hið minnsta blað
að mynda’ á blómi smáu.
Hverjir trúa mestu?
Hið persónulega vitundarlíf mannsins er líf í hærra veldi
en líf það, sem liljum vallarins er gefið. Þar sem þetta líf rís
hæst, eiga mennirnir sinn himindraum og það rofar fyrir þeim
skilningi, að heilagur sé Drottinn allsherjar og jörðin sé full
af hans dýrð.
Þegar maðurinn fæðist þannig að ofan og skynjar arfleifð
sína í ljósinu, verður hann einnig var við eilífðina, sem skap-
arinn hefur lagt honum í brjóst. Hann lifir ekki framar í tím-
anum, heldur eilífðinni.
Það er í samhljóðan við þessa innsýn, sem til verður sann-
færing eins og sú, sem kemur t. d. í ljós í þessum orðum Sir
Oliver Lodge: „Ekki skil ég í því, að manninum sé unnt að
gera sér æðri hugmyndir um tilveruna né göfugri en þær, sem
samsvara veruleikanum."
Þetta eru eftirtektarverð orð, sem ástæða er til að leggja
sér á minni. Lífið hefur aldrei reynzt ómerkilegra en menn
hugðu það vera, heldur þvert á móti furðulegra og dásamlegra.
Þess vegna er ástæða til að trúa miklu. Og veitum þessu at-
hygli: Hinir mestu spámenn og spekingar, þeir einstaklingar,
sem kallazt geta blóminn af kynstofni jarðarinnar, hafa ávallt
trúað mestu.
Vitnisburðir sjáendanna.
Jesús talar að vísu ekki víða um ódauðleikann, en hann ger-