Kirkjuritið - 01.04.1960, Síða 34

176
KIRKJURITIÐ
að neita upprisunni. Þegar efa um hana skaut upp í söfnuðin-
um í Korintuborg, var Páll postuli skjótur til svars og ekki
myrkur í máli: „Ef Kristur er ekki upprisinn, þá er trú yðar
ónýt.“ Og þetta svar hans gildir enn um kirkju og kristindóm.
Nú er sannleikurinn sá, að fjöldi fólks hérlendis, sem telur
sig til kirkjunnar, telur upprisu Krists ósannað mál. Þeir láta
hana liggja á milli hluta. Þess vegna eru þeir líka tómlátir um
kirkjumál og hrósa sér jafnvel af því. Þetta er ekki sagt í ásök-
unarskyni, aðeins til glöggvunar. Ef farið er að rekja orsakir
þess, að svona er komið, mun sannast, að vér kirkjunnar þjón-
ar eigum þar ekki minnstan hlut að máli á fleiri en einn veg.
Og hér kemur líka annað til sögunnar, sem vekur meiri furðu
með hverju ári: Mikill hluti þeirra, sem telja sig einlæga trú-
menn — og ég efa ekki að séu það —, fjöldi karla og kvenna,
sem ekki hika við að játa, að þeir séu sannfærðir um staðreynd
upprisunnar og efi ekki, að Jesús Kristur sé með stríðandi
kirkju sinni alla daga — og þá eins þessa dagana —, þeir horfa
rólegir og aðgerðalausir upp á allt tómlætið um kirkju og
kristni. Þeir hneykslast að vísu á því, hvað kirkjubekkirnir
standi auðir — en þeir fylla þá ekki sjálfir. Og þótt þeir telji
hörmulegt, hvað unglingarnir hverfi almennt frá kirkjunni eftir
ferminguna, koma þeir ekki með börnin né fylgja unglingun-
um til kirkjunnar. En börn og unglingar mun hvorki koma al-
mennt né til lengdar til kirkjunnar án fordæmis og fylgdar
hinna fullorðnu. Og vér prestarnir ráðum ekki einir bót á þessu.
Þess skal að vísu getið, til að fullnægja öllu réttlæti, að sums
staðar sjást nokkur gleðileg merki þess, að skilningur trúaðra
leikmanna fari vaxandi á þessum málum, m. a. þar sem haf-
izt hefur verið handa um stofnun bræðrafélaga og haldnar
kirkjuvikur. En enn skortir samt mikið á, að hverjum kristn-
um manni skiljist, að hann er kallaður til trúboðsstarfs — °g
fyrst og fremst á sínu eigin starfssviði og innan síns safnaðar.
Og að nú eru hér tímar, sem kref jast áróðurs, en ekki afskipta-
leysis í kristindómsmálum.
Á þessum páskum er tímabært að spyrja, hvers vegna þessi
skilningur er svo lítill og óalmennur í landinu. En það er hvers
einstaklings að svara fyrir sig.
Það er mín páskaósk, að sú umhugsun og það svar leiði til
aukinnar þjónustu við málstað hins upprisna.