Kirkjuritið - 01.05.1960, Page 36

226
KIRKJURITIÐ
vinnurekenda og ýmissa sérfræðinga í þágu skipulagningar og
fjármála kirkjunnar seint metin að verðleikum. Vonir standi
til, að þetta aukist enn og verði víðtækara á næstu tuttugu
árum. Áhugi leikmanna á fórnarstarfi í þágu kirkjunnar mun
og hafa enn meiri og dýrari andleg áhrif heldur en hvað hann
er mikilvægur fjárhagslega skoðað.
Helgisiðirnir.
Eins gefur það góðar vonir, að kirkjan hefur nú tekizt á
hendur að endurskoða helgisiðareglurnar frá 1604. Þau ósköp
voru raunar orðin gersamlega óþolandi, að kirkjulöggjöfin
skyldi vera orðin svo úrelt, að fæstir kirkjumenn vissu raunar
að hún væri til, hvað þá meira. Það, að kirkjustefnurnar skyldu
ákveða, fyrir forgöngu erkibiskupsins af Kantaraborg, að
leggja út í þá löngu þraut, sem endurskoðunin hlýtur að verða,
sýnir lífsþrótt kirkjunnar og að hún hefur trú á framtíðinni.
Ég segi þetta af sannfæringu, þótt ég játi jafnhliða, að mistök
hafa orðið í sambandi við þessa endurskoðun. Hún hefur stað-
ið of lengi, og það hefði mátt eyða tímanum til annars þarfara
en sums af því, sem hana hefur tafið.. Löggjafarnir hafa ver-
ið of ákafir og smámunasamir. Vér getum þakkað fyrir, að
þeir skuli ekki hafa mælt neitt fyrir um náttföt klerkdóms-
ins, eins og fyrirrennarar þeirra gerðu 1604, en hefðu þeh'
endilega þurft að ákveða, hver ætti að greiða blómskreyting
kirknanna? Mestan kvíðboga ber ég samt fyrir því, að þeir
skerði um of frjálsræði prestanna og leggi of margt í úrskurð
biskupanna, sem klerkar ákváðu sjálfir áður. Mér finnst, að
ekki eigi að íþyngja biskupum með lítilfjörlegum úrskurðum,
þeir eiga að vera leiðtogar vorir, hugsuðir og guðlegir feður-
Þá kemur mér nokkuð í hug, sem ekki er jafn uppörvandi-
Hugsum vér eins mikið og skyldi? Biskuparnir hvetja oss með
réttu til að leita og treysta handleiðslu Heilags Anda á þessum
erfiðu tímum. Og aldrei er of oft á það minnt, að kirkjan er
ekki einvörðungu mannleg stofnun, heldur sköpun og dvalar-
staður Andans. En með dýpstu virðingu, verð ég að segj^.
að mér finnst yfirlýsingar biskupanna bera helzt til oft vott
um, að þeir hafi ekki velt neitt fyrir sér mörgum þeirra spurn-
inga, sem liggja ýmsum þungt á hjarta. En auðvitað hlýW1
þetta að vera vitleysa í flestum tilfellum, því að þetta erU