Kirkjuritið - 01.02.1962, Blaðsíða 14

60
KIRKJURITIB
meira gætir |)ó aflsins liinpað til, meira virðist velta á því,
livar valdið er mest yfir fjármunum og einbeitnin svæsnust í
því að leggja alla orku sína fram til þess eins að gera sleggj-
una sem stærsta og aðdáunarverðasta og skelfilegasta. Og það
er full ástæða til þess að spyrja sjálfan sig, livort svo liorfi
nú, að það verði vitið, sem vinnur.
Það er ótrúlegt afrek að koma geimfari á braut umbverfis
jörðu, að ekki sé nefnd sú gífurlega hreysti að sprengja fimmtíu
ægisprengjur í einni lotu. En merkilegast við þessi undur er
sú staðreynd, að Jietta eru rök í baráttunni um sál mannkyns-
ins, rökfræði, sem bæfir þursuni og bítur á þursa: Sjáðu, livað
ég get, það er ég, sem get bið ótrúlegasta, ég sem get mest,
brotið mest, eyðilagt allra mest. Er það ekki ég, sem á að fá
kóngsdótturina og hálft, nei, allt kóngsríkið?
Þessi rökvísi var ekki fundin upp um leiö og tíkurnar og
aparnir — að Gagarin ógleymdnm auðvitað — fóru á flakk
um geiminn, og ekki nm leið og megatonsprengjurnar tóku
að tala, hún er ekki sprottin úr einni átt né einliliða afrek í
rökfimi. En það ætti að fara að verða nokkuð bert, livað hún
er góð, hvað það er vel liugsað að fallast á liana og falla fyrir
henni. Og þegar menn standa gapandi af aðdáun yfir þessum
og þvílíkum afrekum, dáleiddir af spenningi á brún liengi-
flugsins, liggur nærri að spyrja, bvort ekki sé líklegt, að eitt-
bvað, jafnvel bara brot af þeirri einbeitni og hugarorku, sem
lögð er í þetta, liefði mátt nægja til þess að leysa einbvern
annan lniút, svo sem t. d. Berlínar-vandamálið, og hvorl það
befði ekki verið meira virði fyrir mannkyn að fá að njóta
slíks bugvits, tiltölulega auðmjúkrar liugvitssemi við að leysa
slæmar flækjur og bíða beldur með þetta steigurláta apaspil
í geimnum. Hefði ekki legið öllu meira á því að afmá með
góðum vilja eittbvað af þeim eiturveitum, sem síðasta styrjöld
skildi eftir í álfunni, en að ljósmynda bakblið tunglsins? Það
befði ekki vakið eins mikla Iirifningu, ekki annan eins liroll
og hrelling, það er sem sé bvggt á því, að sú sál, sem um er
teflt, sé ginnkeyptari fyrir göldrum en góðfýsi, viðundrum en
manneskjulegri viðleitni, að sá liljóti tignina, sem skarar frani
úr í trölldómi.
Nú lýkur ekki ævintýri Andersens þar, sem ég var kominn
áðan. Hagleikssmíð unga mannsins var moluð og ónýt. En