Kirkjuritið - 01.02.1962, Síða 32

78
KIRKJURITIÐ
loftið var honum jafnframt heimur minninganna um Sigurð
málara, Jón Árnason og sitt hvað fleira, sem geymdi gamla
sögu, sem nú er farin mörgum að fyrnast.
En Dómkirkjan var honum einnig nátengd að öðru. Um
margra áratugi var hann einn kirkjuræknasti borgari Reykja-
víkur. Þar sat hann í sæti sínu langflestar guðsþjónustur ársins.
Um 37 ára skeið sat liann í sóknarnefnd Dómkirkjunnar. I
Kirkjuráði sat hann um skeið, og að öðrum kirkjumálum kom
liann einnig.
Hann var frjáls í afstöðu sinni til trúarlærdómanna, trúmað-
ur mikill og víðsýnn. íslenzk menning lá honum í meira rúmi
en allt annað, og hann leit svo á, að kristin menning væri þjóð
vorri sálfræðileg og söguleg nauðsyn. Trúararfurinn talaði dag-
lega til lians í þjóðminjasafninu. Þar töluðu gripirnir til hans
um þann trúarlega menningararf, sem kirkjan liefur varð-
veitt um aldir. Þess vegna unni hann kirkjunni og rækti stöð-
ugt guðsþjónustur liennar og helgihald.
Matthías þjóðminjavörður hlaut margvíslegan sóma í heið-
ursmerkjum og nafnbótum. En verðleikar lians fóru langar leið-
ir fram úr virðingartáknum og lieiðursmerkjum.
tslenzk kirkja og þjóð minnist lians sem eins hins bezta
manns samtíðarinnar, og það fyrir margra hluta sakir.
Hann viríVist hugarburSur cn er þó fulltrúi tveggja þriðju hluta mann-
kynsins. Hann hýr í kofarægsni. Er hvorki læs né skrifandi. Gengur aldrei
heill til skógar. Vinnur allt að því fimmtán stundir ó dag. Hann á ekk-
ert í landinu, sem hann erjar. Bæði liann og fjölskylda hans þjáist næst-
um alltaf af hungri. Hann deyr áreiðanlega fyrir aldur fram. Samt her
hann þá von í hrjósti að börnum sinum vegni lietur, að þau verði Iiraust
og öflug, læs og skrifandi, komist vel af og njóti frelsis og sjálfstæðis
i friðsamri veröld.
Þannig er fjöldanum farið í þessuni lieimi nú á dögum.
— The W'esleyan Yontli.
Heilhrigðin er höfuðdjásn þess, sem hrnustur er, en það sér enginn né
skilur nenia sá, sem er sjúkur. — Egypzkt máltæki.