Kirkjuritið - 01.01.1964, Síða 15

Hulinn kraftur
(ViStal).
Inni í litla herberginu hennar Jórunnar okkar, eins og við
köllum liana hér í sveit, angar af gamalli tíð. Á rúminu lienn-
ar er salons-ofin ábreiða í sauðarlitum, sem hún óf sjálf, þegar
hún var ung stúlka.
— Þessa ábreiðu vann ég að öllu leyti sjálf, fyrst tók ég ofan
af ullinni, síðan kembdi ég og spann. Pabbi óf fjarska mikið og
hann kenndi mér að vefa. Og liér er gamli söðullinn minn. Ég
átti stundum hesta, sem mér þótti fjarska vænt um, og kom
þeirn fyrir í fóður á vetrum. Seinast kom ég á hestbak, þegar ég
var 65 ára. En ég vildi ekki láta söðulinn minn fara forgörðum,
svo að Kristján systursonur minn breytti honum í stól.
— Þú hefur átt lieima í Mosfellssveit alla tíð?
— Já, að 5 árum undanskildum. Ég er fædd í Vilborgarkoti
í Mosfellssveit 17. nóvember 1891. Foreldrar mínir voru Vilborg
Jónsdóttir og Halldór Jónsson. Þau voru systrabörn, frá Hrauni
í Ölvusi. Seinna keypti Gunnar í Von Vilborgarkot. Það er
beint á móti þar, sem nú er Gunnarshólmi. Bæjarrústirnar sjást
enn greinilega.
— Margt liefur brevtzt, þó að rústirnar standi.
— Skemmtilegasta verk, sem nú er horfið úr sögunni, þótti
mer að mjólka ær í kvíum. Ég hafði alltaf svo miklar mætur
a anum, kýrnar þóttu mér ekki eins skemmtilegar. Þegar ég
var ung, liét húsið þar sem eldavélin stóð, kokkhús, en lilóðirnar
voru í eldliúsinu. Nú höfum við lagt þetta gamla lánsorð niður.
Þú hefur verið tryggur kirkjugestur um dagana..
Fyrsta skipti, sem ég fór í kirkju man ég enn. Þá var ég
a 4. árinu. Pabbi reiddi mig fyrir framan sig. Skrýtið þótti mér
að sjá prestinn standa í prédikunarstólnum, og var sízt að skilja
llvernig liann hefði komizt upp í liann, því að ég sá ekki
dyrnar á honum. Þess vegna einsetti ég mér að taka vel eftir,