Kirkjuritið - 01.01.1964, Síða 50

44
KlRKJURITJt)
reyndist lionum frábær eifíinkona, jafnt í blíðu ofí stríðu. Mun
hann liafa þakkað henni næst Guði giftu ævistarfsins.
Honum var falin 1926 þjónusta íslenzku safnaðanna í byggð-
unum um Mountain og Garðar. Höfðu þar áður átt sér stað um
liríð allmiklir flokkadrættir og ófriður, en séra Haraldi tókst
ineð prúðmennsku, 1 júflyndi og hreinleik hjartans og lægni, að
koma á sættum og einingu, og þjónaði liann einn þarna sjö
söfnuðum um nær 20 ára skeið, til 1945. Yoru honum falin
mörg trúnaðarstörf. Hann var varaforseti Kirkjufélagsins um
langt skeið og forseti þess nokkur ár.
Svo var á kirkjuþinginu í Winnipeg 1945, er lialdin var 60
ára afmælisliátíð félagsins. Þá fundumst við aftur, eftir tæpan
þriðjung aldar, því að þá var ég fulltrúi kirkjunnar á Islandi.
Gott var að sitja þingið undir stjórn hans.
Hann var þá í þann veginn að láta af prestsþjónustu í N,-
Dakota. Ég kynntist þá konu hans og tveimur sonum þeirra,
séra Haraldi, er átti eftir að gerast kennari í tvö ár við guð-
fræðideild Háskóla Islands, og séra Eric, er varð forseti Kirkju-
félagsins og sótti einnig Island heim.
Frá Mountain fluttist séra Haraldur með fjölskyldu sína
vestur til Vancouver á Kyrrahafsströnd og þjónaði þar söfnuði
Islendinga til 1950. Þá tók hann sér nokkra hvíld að læknisráði
og sótti síðan um lítið prestakall í Blaine í Washington.
Enn lágu leiðir okkar séra Haralds saman hér á Islandi 1954.
Þá kom liann til þess að vera við biskupsvígslu mína og flytja
mér kveðjur liandan yfir hafið og biðja mér blessunar Guðs.
Þá voru liðin 42 ár frá því, er við hittumst fyrsta sinni.
Eftir það var séra Haraldur þjónandi prestur í 3 ár — unz
heilsa og kraftar tóku að þverra.
Minning séra Haralds Sigmars mun aldrei gleymast þeim, er
þekktu liann: Drenglyndi hans, nálega harnsleg einlægni, ljúf
mennska og ástúð. Þannig var liann sálnahirðir safnaðarmanna
sinna og naut vináttu þeirra.
Hann lagði gott til allra mála, var í trú og breytni sannur
lærisveinn meistara síns, er mælti:
„Þar sem ég er, þar mun og þjónn minn vera“.
Sú er nú huggunin bezt konu lians, börnum og barnabörnum
og öðrum vinum.