Kirkjuritið - 01.02.1968, Blaðsíða 46

Bækur
Hanner Pétursson:
EYJARNAR ÁTJÁN
Dagbók úr Færeyjaferð 1965.
Bókaútgáfa Menningarsjóðs 1967.
Allir liafa sér eitthvað til saman-
burðar og vilja gjarnan geta af ein-
liverjum borið. Þess hefur á stund-
um kennt að við íslendingar vissum
ekki aðeins af því að við erum þó
nokkuð fjölmennari en Færeyingar,
heldur teldum okkur einnig standa
þeim framar á ýmsan hátt. Ættiun
meiri bókmenntir og stæðum nær
bcimsmenningunni. Fn alltaf böfum
við samt við þá kannast sem nána
frændur og haft mikil sambönd við
sjómenn þeirra. Reynt marga þeirra
að frábærum dugnaði og góðum
drengsskap. Og hin gagnkvæntu
kynni liafa farið vaxandi síðan
samgönguriiar bötnuðu og gagn
kvæmur skilningur, vinátta og virð-
ing aiikist. Aðalsteinn Sigmundsson
átti mikinn þátt í þessu á sínum
tíma.
Rók Hannesar Péturssonar mun
einnig að því stuðla. Þótt hún sé
í smáliroti er liún nokkuð þykk, og
drjúg aflestrar, því að fyrst er all-
langur inngangskafli um land, þjóð
og sögu Færeyinga settur smáuletri
og meginmálið dagbókarblöð um
tveggja og bálfsmánaðarveru í eyj-
unum líka með all þéttu prenti.
Það er skemmst að segia að bókin
er rituð á látlausu en ylhýru máli
og mest um kyrralífsmyndir að
ræða. Höfundur hefur glöggt auga
fyrir fegurð og yndi náttúrunnar
og tekst prýðilega að leiða mann
með sér í kynnisferðum sínum úti í
skauti náttúrunnar og um kráku-
stigu þorpanna. Hann ber ríkan
vinarhug til eyjanna og íbúa þeirra.
Leiðir rök að því að það sannast á
okkur og Færeyingum að margt er
líkt með skildum. Standa Færey-
ingar okkur víða á sporði og jafn-
vel framar í einstaka atriðum. Til
dæmis er klæðnaður þeirra einfald-
ari og íburðarminni, en sízt óhent-
ugri en okkar. Þeir hafa líka verið
fullt svo geymnir á suinar þjóð-
menjar. Og: „Einnig er mikill mun-
ur á trúarlífinu. Hér ber ckki ú
uppflosnun þess. Eg sótti einn
sunnudaginn messu hér í Þórshöfn,
og hún líður mér seint úr minni.
Kirkjan var þéttsetin öldnum og
ungum sem tóku virkan þátt í
messugjörðinni með söng og hljóð-
um bænalestri, söfnuðurinn mynd-
aði lifaudi heild, samstilltari en ég
hef nokkurn tíma kynnst í íslenzkri
kirkju, og sá einhugur stafaði frá
sér róandi mætti. Form guðsþjón-
ustunnar var ldiðstætt því sein al-
mennast er jafnan innan íslenzku
þjóðkirkjunnar, að því undanskildu
að meðhjálpari las útgöngubæn og
síðan var klukkunuin liringt lágl
nokkrum sinnum, en allir sátu kyn'-
ir á meðan.“
Um alla bókina er stráð
skemmtilegum teikninguin Sveu
Havsteen-Mikkelsen.
Höfundur skýtur og inn fáeinum
smáljóðum.
Hér er erindi úr kvæði efnr
William Heinesen, mesta skábl
Færeyinga, þeirra sem lífs eru. Bók-
arhöf. þýddi.