Kirkjuritið - 01.02.1968, Blaðsíða 5

KIRKJ URITIÐ
51
^ tt/cíð sinnaskiptum
ao er nýtt ]iUgarfar, sem þarf. TakiS sinnaskiptum er hin
eil*fa áskorun Drottins. Takið sinnaskiptum, og þá mun heim-
l,rmn gerbreytast. Hugur mannsins stjórnar atliöfnum hans
°g ræSur ástandi veraldar hverju sinni. Ef styrjaldir geisa,
í-'laepir eru framdir, þjáning og eyðilegging steypist yfir heini-
lnn> þá er allt þetta afleiðing af liugsanarhætti mannkynsins.
etta er ekkert, sem Guð lætur yfir okkur ganga. Þetta er
^ðeins afleiðingin af okkar eigin glópsku, fjandskap og yfir-
Saagshneigð.
Hið ytra ástand veraldarinnar er ekkert annað en sýnileg
ln>nd af huga vorum hið innra. Veröhlin er spegill, sem sýnir
j’ss v°rt eigið andlit. Iðrunin þarf að vera gagnger stefnu-
re>ting, endurnýjung liugarfarsins.
^Slega dey ég
1,111 er ekki í því fólgin að sjá sem snöggvast eftir því,
.' ln yér gerum illa eða lieimskulega, biðja Guð um fyrirgefn-
lngti á glöpum vorum og fara svo alveg eins að ráði voru
lla sl- Iðrun eða sinnaskipti þýðir hugarfarsbreyting, líka þeirri,
Sein Drottinn talar uin í Fjallræðunni. Ekkert lærum vér af
Je>nslunni nema vér gleymum því, sem að baki er og seilumst
{í l*1118, sem er framundan. Enginn, sem lítur aftur, er hæfur
guðsríkisins! Postulinn lýsir þessu á áhrifamikinn liátt
ln<ð því að segja: Daglega dey ég!
^etta er einmitt það, sem nauðsynlegt er að læra að deyja
‘ gtega frá sínum fyrra nianni, frá utan að lærðum skoðunum
uugniyndum, sem vér liöfum íklæðzt eins og flíkum, sem
I rir hafa ofið og saumað á oss, en sjálf höfum vér aldrei
ngsað um, hvort góðar eru eða fagrar. Margir eru ánægðir
leð að hanga í tízkunni og vera eins og aðrir. En þetta er liið
(|!nia °g afklæðast persónuleikanum, liugsa ekki um annað en
lngla eins og núll aftan við einhverja áróðurskónga, sem
ser hagnað í að villa um vitund og vild mannfólksins.
amiig getur fagurt mannlíf aldrei orðið til.
Vers vegna verðum vér leið á lífinu? Hvers vegna verður
ersdagsleikinn grár og ömurlegur?
tr það ekki vegna þess, að vér erum of lirædd við að deyja?