Kirkjuritið - 01.02.1968, Blaðsíða 8

54
KIRKJUItlTID
þá, sem líkamann deyða. Lögmál Gnðs er það hellubjarg
sem aldrei bifast. Ást hans getur sniiið bverri þrenging í
blessun. Eins og Frelsarinn brópaði af píslártrénu: Verið
hugbraustir, ég lief sigrað lieiminn!
Hinir verða fórnarlömb óttans, bvort sem þeir gera sér
l»ess grein eða ekki. Og frá þessum ótta, sem knýr þá áfram
kemur allt liið illa. Þeir óttast nágranna sína og þess vegna
hala þeir þá. Þeir óttast aðsteðjandi slys og óliöpp, þeir óttast
fátækt og eru alltaf bræddir um að fá of lítinn skerf af gæðuni
lífsins, og verða þess vegna grimmir og ágengir. Og síðast en
ekki sízt óttast þeir dauðann, ])ó að undarlegt sé, því að í
rauninni eru þeir dauðir og vita ekki, bváð b'fið er: Það
b'f, sem lifað er í kærleika, eilíft líf.
Enginn veit bvað það þýðir að elska, fyrr en vér böfurn
yfirstigið óttann og eigingirnina í sál vorri. Og það er ekki
fyrr en vér lærum að deyja frá því, sem vér vorum í gær, sem
einbver von er til, að vér getum lifað í dag raunverulegu lífi-
Aðeins þeir, sem deyja daglega, eru reiðubíinir að mæta
þeim dauða, sem bindur enda á þessa jarðnesku ævi. Einungis
þannig er unnt að vaxa út vfir jarðlífið og verða að nýjum
manni á nýrri jörð.
Tíminn er stuttur
I guðspjöllunum er talað um það, að himinn og jörð muni
undir lok líða. Þetta er augljóst. Með þessu er ekki átt við
það, að jörðin muni farast með einbverjum undarlegum liætti,
enda þótt það sé ekki útilokað. Nei, þetta lýtur miklu frem-
ur að því, að þessi veröld líði undir lok fvrir oss öllum, þegar
ævi vorri Ivkur Iiér innan skamms. Fundizt liafa ummæli eftir
Jesú letruð á stein, sem bljóða þannig: „Veröldin er ekki
annað en brú. Þér eigið að fara um brúna, en ekki reisa bústað
yðar á benni.“
Þetta er vert að muna og eins liitt, að tíminn er stuttur.
Mannssonurinn keniur á þeirri stundu, sem þér eigi ætlið.
Enginn veit sitt endadægur, það er ein af náðarráðstöfunum
Guðs. En að lifa bvern dag eins og bann gæti verið hinn síðasti,
það er viturlegt. Ef vér skildum, bvað tíminn er alltaf dæma-
laust stuttur, og bver stund gæti verið sú síðasta, mundum
vér þá ekki reyna að koma einliverju í verk og bamast við að