Kirkjuritið - 01.02.1968, Blaðsíða 14

60
KIRKJURITIÐ
kominn Sigurður Guðmundsson skólameistari. -— Hafði liann
þá frétt, að liinn ungi efnilegi nemandi lians myndi eigi ætla
í skólann að hausti. — Var hann kominn til að hvetja Þórar-
inn, og fá liann til að liahla áfram námi. Það reið haggamun-
inn. — Fyrir þá ferð að Víkingavatni á hinn merki framsýni
skólamaður þökk alþjóðar.
Um þessar mundir var norðlenzki skólinn að herjast fyrir
réttindum til að verða menntaskóli. Þórarinn Björnsson var
einn af sex nemendum, sem þreyttu stúdentspróf utanskóla í
Reykjavík 1927, og voru þeir hinir fvrstu til að ryðja brautina
að þeim áfanga. — Má fullyrða að hin frækna frammistaða
þeirra og námssigur hafi orkað miklu í þá átt að skólinn hlaut
full réttindi til að útskrifa stúdenta það sama ár.
Eftir stúdentsprófið fór Þórarinn Björnsson í framlialds-
nám til Sorbonne-háskólans í París. Innritaðist hann þar ekki
sem útlendingur, Iieldur sem einn liinna innfæddu liáður sömu
skilyrðum og aðstöðu til náms og þeir. — Það reyndi á soninn
frá Víkingavatni og hann stóðst hverja prófraun með glæsi-
hrag eins og áður. Hér var sá Mímisbrunnur, sem hann gat
ausið af — og til þess notaði Iiann hverja stund.
Hann lagði stund á frönsku, latínu og uppeldisfræði og
lauk liáskólaprófi 1932, — á skemmri tíma en venjulegt var.
— Oft heyrðum við Þórarinn Björnsson minnast á veru sína
í Frakklandi. — Þar lærði hann þetta, eins og liann sjálfur
komst að orði, „að hin æðsta kennsla er listrænnar ættar. —-
Hann sameinaði það bezta úr lyndiseinkunn Frakka og ís-
lenzkri menningu.
Eftir áramótin varð hann kennari við Menntaskólann á Ak-
ureyri. — Oft lét liann þess getið, live vænt honum þótti um
það starf. Enda var hann afburðasnjall kennari, vinur nem-
andans, — ríkur af samúð. Hann gladdist, þegar nemendum
sóttist náinið vel og stóðust prófin, og hann þjáðist með þeim
þegar illa gekk. — Þessi fölskvalausi samhugur vakti lionum
vini, aðdáenilur og fylgjendur. Hann hafði sérstakt lag á því
að gera hlutina minnisstæða, en það er „hin dýrmæta kennara-
gáfa,“ — að tjá sig, vera allur, þar sem liann var. Notkun ís-