Kirkjuritið - 01.05.1969, Side 12

202
KIRKJURITIÐ
Eg kvarta eigi um kulda, þótt kólni fljótt í tíð,
en það’ er andans ylur og innri samúð þýð,
sem mér finnst vinur vanta, en valda gleði bezt,
því það er hjartans hlýja, sem hugurinn þráir mest.
(Frimann Jónasson).
Það vantaði ekkert á ytri glæsileik Jerúsalemsborgar, þegar
Jesús sat í hlíðum Olíufjalls með lærisveinum sínum, og þeir
voru að dást að hinu gulli prýdda musteri: „Hvílíkir steinar,
— hvílík liús! —
Samt grét Jesús, ■— af því að liann fann, að það vantaði
eitthvað, sem var öllu þessu dýrmætara fyrir lieill og framtíð
íbúanna. — Þessi fjarlægi atburður nálgast okkur í hinu opna
sári beimsins, — og það getur ekki verið, að sá heimur glatizt
eilíflega, sem kostað hefir lians tár. — Með tári sínu sýnir hann
manninum lífs og liðnum elsku Guðs, — sem við tökum á
móti, — og eigum þá samúð lians til þess að gefa.
Við þökkum Guð þér allt, sem gefið hefur
í gleði og sorg við fetum þína braut
og áfram miðar, ekkert liér oss tefur
og iill um síðir léttist sorg og þraut. —
(GuSný 1‘orsleinsdóitlir).
ASalfundur Prestafélags tslands verður Iialdinn að lok-
inni prestastefnu.
Mun liann liefjast kl. 10 árdegis 26. júní, væntanlega í
safnaðarsal Hallgrímskirkju.
A