Kirkjuritið - 01.05.1969, Blaðsíða 39

KIRKJURITIÐ
229
kristnir menn trúa ])ví nú á tímum, að líkaminn, sem fyrir
ótal öldum varð ormum að bráð eða að algjöru dusti, muni rísa
upp við liinn síðasta lúðurhljóm og endurheimta sína upphaf-
legu lífsmynd. Sennilega munu sárafáir fullyrða, að þeir geti
staðhæft nokkuð um þetta efni. En fyrr á öldum, trúðu margir
góðir menn því fullum fetnm, að því færi víðsfjarri að líkam-
inn væri aðeins ígangsklæði, sem væra vita gagnslaus eftir
dauðann, þvert á móti ætti sálin að endurklæðast lionum,
begar hún yrði liafin upp í sæluna í Paradís. Jafnvel þeir
kristnir menn, sem litu lifandi líkama óvirðingaraugum, hófu
i'ann dauðan til skýjanna. Þannig voru líkamir lielgra manna,
sem áður voru sveltir og þjakaðir og óvirtir í mesta máta,
dýrkaðir eftir dauðann og taldir gæddir guðdómlegum mætti
til að gjöra kraftaverk. Sagnir segja að sumir villimenn lieiðri
iíkania látinna vegna þess eins, að þeir óttist að andar hinna
framliðnu ofsæki þá að öðrum kosti. Ef til vill auðsýnir sið-
ntenntaður maður, sem ekki óttast slíkt, önduðum líkama
ámóta virðingu sakir þess að líkið er honum tákn og undur
þeirrar gjörbrevttu afstöðu, sem lians bíður gagnvarl lieimin-
11,11, þegar hann stendur sjálfur augliti til auglitis við mesta
leyndardóm síns eigin lífs.
Hver sem ástæðan kann að vera, er Ijóst að menn eru ekki
vaxnir upp úr því, að finnast sér skylt að lieiðra líkið, en líta
e^ki á það sein leyfar. Hrópin gegn „líkaverksmiðjunum“, sem
talið var að Þjóðverjarnir starfræktu í heimsstyrjöldinni, til
vinna olíur og fleira efni í þágu hernaðarins úr hermanna-
^íkuin, voru annað og meira en liræsnisóp áróðursmanna.
Hönnum fannst fjarstætt að trúa því, að Þjóðverjar væru
s°kknir svo djúpt að löghelga jafn ómannlegt athæfi. En svo
Hemi að það væri satt sýndi það að þeir gætu naumast kallast
•ttannverur. Samt verður að viðurkenna, að sé rétt að nota lík
1 Iseknisfræðilegu augnamiði, er erfitt að sanna, að það sé
ídæpur að nota það í stríðsþágu. Jafnvel mætti rökræða livort
stríðsþarfirnar væru ekki enn brýnni, og að oss ætti því að
klöskra „líkaverksmiðjan“ minna en krufningsstofan. Sann-
jeikurinn er sá að oss liryllti enn meira en oss gerir við krufn-
iftgsstofunni, ef vér hefðum ekki þjóðnýtt lík munaðarlausra
iátæklinga. Sagnir lierma að skurðlæknar liafi sent vikapilta
s',,a til að grafa upp ófúin lík úr kirkjugörðum, og hafi þá
L