Kirkjuritið - 01.05.1969, Blaðsíða 26

216
KIRKJLIUTIÐ
prestaköll, með mörg þúsund íbúum í iðnaðarhverfum nú-
tímaborga eru frábrugðin fornum sveitaprestaköllum. Raunar
er flest kirkjuleg starfsemi í nýjum borgarhverfum á tilrauna-
stigi, nema sjálfar guðsþjónusturnar. Jafnvel þeim telja ýmsir
að þurfi að breyta, bæði að því er snerlir tíðasönginn og pre-
dikunarformið.
Og engum, sem leiðir að því hugann, dylst, að fjölmiðlunar-
tækin liafa liaft gjörtæk álirif á allt félagslíf innan kirkju og
utan og skapa ný viðhorf og vandamál.
Furðulegt livað á þetta er h'tið minnst hér á íslandi. Það er
engu líkara en að menn séu feimnir við að rökræða kristni og
kirkjulíf, almennt talað. Samt búum við Islendingar við meira
málfrelsi og ritfrelsi en margir aðrir.
Þögnin er aldrei neinn sérstakur lífsvottur.
Og það er ósköp ólíklegt að okkur takist að láta reka á
reiðanum milli þeirra skerja sem aðrir leggja sig alla fram uni
að steyta ekki á til að komast farsællega fram bjá boðunum.
Píslarvottar
Við Islendingar gerum okkur litla grein fyrir þeirri ömurlegu
staðreynd, að fjöldi manna líður píslarvætti nú á döguni
sakir trúar sinnar svipað og í frumkristni. Einkuin austan
járntjalds.
Enginn getur þó lesið þær sögur, sem af því ganga, án þess
að lirylla við því. Svo liroðalegar eru pyntingarnar oft og tíð-
um og mannvonzkan, sem þeim ræður, óskiljanlega starblind.
Rúmenskur prestur, Ricliard Wurm, starfaði um skeið i
„leynikirkjunni“ þar í landi og sætti fyrir þær sakir fangelsis-
vist í 14 ár. Hann var lieilaþveginn og píndur á ótal vegu, en
hjarði allt af. Skömmu eftir að hann var loks látinn laus, var
honum lijálpað til að komast úr landi og gengur liann síðan
ötullega fram í því að trúbræðrum hans austan tjalds sé rétt
hjálparhönd, eftir því sem unnt er. Hann hefur skrifað tvær
bækur og aragrúa af blaðagreinum um ófrelsi og þrengingar
kristinna manna í kommúnistaríkjunum. Er sumt þannig vaxið
að maður veigrar sér við að trúa því og vill ekki liafa það
eftir.