Kirkjuritið - 01.06.1971, Qupperneq 35

Qetur komið í stað þess, sem
°PUr fólks leggur af mörkum 1
Vinnu- fórn og tilbeiðslu.
'nale ega p0stludium
, Martins leiða hugann að kirkju-
ukkum, sem hringt er með raf-
^^Qni, svo að þœr líkjast uppdreg-
'nn' sPiladós og verkafús mannshönd
^®rður óþörf. Þessi smói hópur í
ovahlíð er einhuga um, hversu dap-
Urie9 og öfug slík framvinda sé.
^ammurinn hefur nú geysað fram
s'nn
Þó vakna
í Eyjum.
sprett og slakar ó.
^inningar góðra daga
ringjararnir koma í hugann. Martin
Se9ir sögu af því, er hann só klukk-
Urnar í Landakirkju hringja hljóðlaust
°9 trúði ekki eyrum sínum. Þó var
r'ngjarinn að œfa sig, og stakk í
eVrun ó bœjarbúum með því að
Ve^a klukknakólfana. Og óður en
hófst í Landakirkju komu þeir,
Sern störfuðu að messunni, saman
1 skrúðhúsi til bœnar. — Skyldi só
s'®Ur tíðkast annars staðar ó íslandi?
~~~ -iú, hann þekkist í Hóteigskirkju
Sv'Paður.
°9 nú hrekkur það upp úr organ-
^eistaranum, að barnakór óx úr
3rQsi í söfnuði Landakirkju, á meðan
^Qnn starfaði þar. Raunar segja þau
i°n, að Steingrímur Benediktsson
ar' verið helzti hvatamaður þess.
a kórinn œfði tvisvar í viku, bœði
Salrnalög og önnur lög til skemmt-
Uric"\ og söng síðan við barnamessur
°9 stundum almennar messur. Einu
Sir>ni ó föstu flutti hann meira að
SBe9ia litla passíu eftir stjórnandann.
iblíutextarnir voru lesnir með ó-
eðnum framsagnartilbrigðum, og
margs kyns hljóðfœri voru notuð, m.
a. „potthlemmar", sem héldu söfn-
uðinum vakandi. — Áhrif þessarar
passíu ó börnin virtust mikil. Og for-
eldrarnir komu til kirkju, þegar börn
þeirra sungu. — Jó, einu sinni iœrði
kórinn klassíska messu og flutti hana.
Börnunum gekk só lœrdómur mjög
vel.
Og Martin hlœr hátt, þegar hann
hugsar til safnaðarfundarins, þar sem
rifist var um grallarasöng. Þar voru
margir á móti grallaranum. Og sjálf-
ur stóð hann upp fullur eldmóðs og
kenndi mönnum grallarasvör og lét
þá syngja, og hann benti þeim á
ýmis grallaralög, sem þeir kynnu og
hefðu mœtur á. [ hita baráttunnar
varð íslenzkan svo bjöguð, að fund-
armenn fóru að hýrna á svip og smá
brosa. Þá hugði hann, að hann hefði
unnið þá til fylgis við málstaðinn og
settist niður hinn ánœgðasti. En hvað
sem því leið, þá var ekki talað meira
um grallara á þeim fundi.
Þegar grallara-prestar tveir ganga af
fundi organmeistara, er liðið langt
á nótt. —
G. Ól. Ól.
☆
3
33