Kirkjuritið - 01.06.1971, Qupperneq 36

Dr. RÓBERT A. OTTÓSSON:
Erindi það, sem hér birtist, með góðfúslegu leyfi höfundar, var upphaflega flutt ó samkomu,
Brœðrafélag Dómkirkjusafnaðarins í Reykjavík gekkst fyrir hinn 11. maí 1969. Voru þar flutt no^'
ur erindi um ýmis efni, undir samheitinu „Vakning yfir íslandi". Þœr helgiathafnir, sem hér er vitr*0^
til, aS fram hafi fariS, voru annars vegar „dœgurtiSir" eftir Hauk Ágústsson, cand theol., í HóteiS*'
kirkju, og hins vegar ,,popsamkoma" I Langholtskirkju.
Hugtakið „vakning" má skilja á
marga vegu. Eitt er þó víst: í vakn-
ingu felst breyting, nánar til tekið
víkkun mannlegs vitundarrýmis —
lík þeirri, sem menn verða fyrir, þeg-
ar þeir vakna af svefni eða blundi.
Fátt mun meiri unun heilbrigðum
manni en það að vakna og rísa á
fœtur árla morguns — nema ef vera
skyldi, hitt: að mega sofna og hvíl-
ast að loknu dagsverki. Raunar vakn-
ar og vakir enginn vel, nema að
hann hafi sofið vel. Því svefninn er
hœli mannshugans.
Vanmetum ekki þetta hœli, þenn-
34
an huliðshjálm djúphugans gagnv<3rt
ágengni skynseminnar, þennan a^'
gjafa kyrrlátrar, dulinnar þróun<ar'
sem er undirstaða vitundar vorrdr'
vizku vorrar og samvizku.
Og eins og svefninn gefur vökunt1!
gildi, þannig hlýtur einnig „vakninð
þjóðar, vakning kynslóðar að verð°
að raunveruleika aðeins ef h<Jr
sprettur upp úr jarðvegi kyrrlátrör
þróunar.
HEFIR meginþorri landsmann0'
sem uppi er nú um miðbik 20. aldar'
notið þessarar kyrrlátu þróunar huð'
ans? Hefir huga þeirra gefizt nceð1'
Á