Kirkjuritið - 01.06.1971, Qupperneq 72

úr valdi í dreifingu upplýsinga.
Áheyrandinn kemst að niðurstöðu
með því að hlýða á þennan hóp. Nið-
urstaða áheyrandans er e. t. v. ekki
niðurstaða hópsins né nokkurs eins
úr honum, heldur er það niðurstaða
hans sjálfs, og hann hefir ekki tekið
við henni að ofan. Andspœnis þess-
ari aðferð hópsins er aðferð hins
eina, predikarans. Hún virðist úrelt,
sem slík. Það á ekki aðeins við um
flutning, heldur einnig um undirbún-
inginn, sem fram fer f skrifstofu
prestsins og niðurstaðan er ávöxtur
vinnu hans, getu og reynslu. Þessi
aðferð mœtir mótbáru nútímamanns-
ins, vegna þess að honum finnst, að
hún feli f sér upphafningu og þröng-
sýni predikarans.
Annað hvort er þvf, að predikunin
verður að laga sig að vinnu í hóp
(team-work) og dreifa þannig ein-
kennum valdsins, eða hún verður að
sýna það áþreifanlega, að predikun-
in sé einstœð og geti staðið á eigin
fótum, annars nœr hún ekki til nú-
tímamanns.
Enn eitt einkenni nútfmans, sem
áhrif hefir á predikunina er hraði.
Vegna hraðans í lífi nútfmans er lögð
meiri áherzla á fyrirsagnir, ágrip
frétta og annars efnis. Hraðlestur hef-
ir fylgt í kjölfar hraðritunar. Enn frem-
ur er áheyrn, skriftir og lestur stytt
með notkun segulbands. Stúdentar
skrifa ekki lengur niður fyrirlestra, ef
þeir vilja fylgjast með tímanum.
Blaðamenn nota ekki minnisbók. Þeir
spara tíma. Þeir hvorki lesa né skrifa.
Þeir nota segulband og hlýða síðan
á það. Að vœnta þess, að slíkur nú-
tíma maður sitji undir predikun er
það sama og bjóða honum far í hest-
vagni, sem víst gœti verið hrífandi/
en algjörlega utanveltu daglegs líf5
f nútfmanum, þar sem allt miðast við
gallharðan raunveruleikann eins oQ
hann er og ákvarðanir verður að taka
fljótt og nákvœmlega. Geti predikun-
in ekki verið til hjálpar manninum 1
veröld hraðans, þá mœtir hún þeirri
mótbáru, að hún sé safngripur ein-
göngu og ekkert réttlœti tilvere
hennar.
Þetta skal látið nœgja um f o r m
predikunarinnar, þ. e. hinnar hefð'
bundnu predikunar. Þótt við nú gen
um ráð fyrir því, að hœgt verði að
aðlaga hana hinum spyrjandi manni/
að predikarinn geti orðið sem sá, er
ber fram niðurstöðu í hópvinnn
(team-work), að hann geti haldið '
við hin hröðu fótatök nútfma manns-
ins — erum við þá viss um það, að
e f n i predikunarinnar sé ekki einnig
utangátta í lífi nútímamanns?
[hugum því nokkur aðalatriði lffs
hans. Hann er sérlega bundinn við
hið veraldlega. í þessu felst ekki
ásökun á þessa öld, að hún hafi fall'
ið niður í veraldarhyggju, heldur er
verið að segja með þessu, að líf nú-
tíma manns er ekki aðeins úr tengsl-
um við tilsögn, handleiðslu kirkjunn-
ar, heldur og úr tengslum við frum-
spekilega (metaphysical) fhugun.
Meðal almennings kemur þetta
fram f almennri umhugs-
un um efnisleg gœði oð
tœknilega þróun,og þetta
virðist nœgja honum. Úr þessu skal
ekki lítið gert. Þetta má virða sem
útbreidda efnishyggju meðal vest-
70