Kirkjuritið - 01.06.1971, Qupperneq 79

L 0|inn hafði verið ,,til að þjóna fyrir
0r um", hann predikaði einnig.
e' rnenn, sem dreifðir voru erlendis,
Predikuðu í dreifingunni. Póll ferð-
uni mikinn hluta hins rómverska
aðist
h
e|nisveldis og predikaði. Lúkas
ðreinir fró því í Postulasögunni, hvað
^e,r Predikuðu. Sé ekki mögulegt að
e9ia, að heimildirnar greini hið
jaunverulego orðalag hinnar postul-
e9u Predikunar, þó er það þó sann-
a' e9a predikun frumkirkjunnar. Auð-
j®'^ega hófst þessi predikun í
^erusalem og nóði til Rómar, alheims-
^0l9arinnar. Þannig er predikunin
amkvcemd sem alheimsstarf kirkj-
e|nnar' ^etta var það, sem sú kirkja,
Ve eic*d var af andanum, fann að
q v'ii' Jesú allt til enda tímanna.
rík'S ^SSS' fagnaðarboðskapur um
l ! ^un predikaður verða um alla
e'^isbygggjna |jj vitnisburðar öllum
,!? Um °9 þó mun endirinn koma"
te Qtt Predikunin er þannig
ern9d veitingu andans. Svið andans
Ur sv'^ predikunarinnar. Grundvöll-
a^^^^'kunarinnar er það, sem Guðs
sem' ^'rt'r' er ' hvítasunnunni,
við finnum rót predikunarinnar.
Verf er starf andans, þegar
í err> ~*esu' sem s^ra^ eru
0 annesarguðspjalli er fyrsta svar
Ssarar spurningar: „Þegar hann,
n eiksandinn kemur — mun hann
he9sama mig, því að af mínu mun
1-; taka og kunngjöra yður" (Jóh.
þett^~^’ Temple segir um
I .SQ: "f’ví, sem andinn kemur til
gg ar er ekki að veita þekkingu ó
u rum efnum eða framtíðaratburð-
in^' neidur túlkar hann Krist". And-
er þannig fyrst og fremst túlkur
Krists. Hann lýkur upp Ritningunum.
Hann lýkur upp samtíma atburðum í
Ijósi Ritningarinnar. Hann birtir þýð-
ingu Krists. Hann lýkur upp hugskot-
inu, alveg eins og hinn upprisni gerði
ó veginum til Emmaus. Andinn gjörir
óheyrandanum fœrt að skilja nauð-
syn krossins, eins og hinn upprisni
gjörði ó veginum til Emmaus: „Átti
ekki Kristur að líða þetta . . .?" (Lúk.
24:26). Rót predikunarinnar er þar,
sem andinn túlkar Krist. Túlkunin
hefst ekki eingöngu þar, sem þekking
ó Jesú sögunnar er fyrir hendi, heldur
hefst hún í skírn andans, þeim anda,
sem er túlkandi hins sögulega Jesú.
Það hefir aldrei verið til predikun án
heilags anda og mun ekki verða.
Andinn vekur til lífs, I í f g a r
mennina. Andinn framkvœmir eitt-
hvað á tungutaki manna. Frásögnin
um atburð hvítasunnunar í Postula-
sögunni er að mestu leyti um tal. Það
að tala, og tungutak postulanna lað-
aði fjöldann að. Þetta gaf fjöldanum
til kynna, að nýr andlegur kraftur
var að verki. Predikunarhátturinn
benti til hinnar raunverulegu nálœgð-
ar Guðs. Þannig er það augljóst að
líf kirkjunnar sést og þekkist af
predikun hennar. Þegar predikað er
í andanum fœr predikunin merkingu.
„Og hvernig heyrum vér, hver og
einn, talað á eigin tungu vorri, er vér
erum fœddir með?" sögðu menn, er
þeir höfðu heyrt predikun postulanna
á hvítasunnudag. Pétur tjáði þeim, að
þetta vœri vegna komu andans.
Andinn túlkar. Predikun, sem hefir
merkingu er ávöxtur andans. Það er
vegna þessa, sem mœlskusnilld er
ekki undirstaða predikunarinnar,
77