Kirkjuritið - 01.12.1975, Blaðsíða 51

ugt. Samanburðar er skammt að leita.
Hjá frændum vorum í Færeyjum og
Noregi er kristni- og kirkjulíf mjög
miklu blómlegra en hér gerist. i Fær-
eyjum munu vera tæplega 60 kirkjur,
en prestar aðeins 17. Þó er heilagt
haldið í hverri kirkju hvern helgan dag.
þar, sem prestar geta ekki messað,
eru haldnar guðsþjónustur engu að
síður, og annast djáknar þær. Munu
Þeir þá að jafnaði lesa predikanir úr
gömlum og góðum postillum. Gunnar
Sigurjónsson, ritstjóri Bjarma og er-
indreki Kristniboðssambands íslands,
var nýlega á ferð í Færeyjum, og segir
hann frá því, að hann hafi verið við
slíka djáknaguðsþjónustu, sem um
fjögur hundruð manna sóttu. Og þar
mun ekkert eins dæmi hafa gerzt,
heldur mun allt hafa verið eftir venju.
Þó eru kirkjur ekki einu guðshús,
sem sótt eru í Færeyjum, heldur er
þar fjöldi bænhúsa og samkomuhúsa
af öðru tagi, sem að jafnaði eru setin
við samkomur og stundum vel það.
Þessu er ólíkt farið á islandi. Því
verður ekki móti mælt, að kirkjusókn
er afar daufleg víða um landið. Þó
aiunu þess dæmi, að hún sé ágæt í
smáum strjálbýlissöfnuðum, en miklu
iökust er hún sögð í hinum nýjustu
hsasöfnuðum í Reykjavík, enda eiga
þeir ekki einu sinni kirkjur. Bænhús
e®a samkomuhús, er ætluð séu til
kristilegra nota, eru fágæti. Þau eru
þá einnig litin hornauga og talin ann-
ar|eg, ifkt og trúaðir leikmenn, sem
syna vilja trú sína í verki og sinna
einhverju kristilegu starfi..
það mun raunar mjög almennt álit
áér á landi, að prestar einir séu skyld-
ugir að koma í kirkju á sunnudögum,
þeim einum beri að tilbiðja Guð svo,
að sjá megi við messur, og þeir einir
séu að öðru leyti skyldugir að bera
trú sinni vitni í kristilegu líferni og
framkomu allri. Af því áliti leiðir svo
að sjálfsögðu hitt, að dagleg guð-
rækni eða heimilisguðrækni er ein-
ungis fyrir þá og þeirra fólk. Það er
líklega einhver sorglegastur vitnis-
burður um trúarlíf þorra manna á ís-
landi. Mikill misbrestur er nú orðinn á
því, að börnum séu kenndar morgun-
og kvöldbænir heima. Nálega óþekkt
mun, að heimilisfólk komi saman til
sameiginlegra guðrækniiðkana, og
og góðar fyrirbænir þykja vart öðrum
sæmandi en gömlu fólki og prestum.
Enn mætti nefna það, að löngum
hefur áhugi fyrir kristniboði, þótt nokk-
urt einkenni á kristnum mönnum. Hann
er ekki almennur hér á landi. Það er
ákaflega fámennur hópur, sem ber
kostnað af starfi íslenzkra kristniboða
í Eþíópíu. Eitt nýlegt dæmi um skiln-
inginn á kristniboðsstarfi mætti raunar
nefna. Rithöfundur einn var ekki alls
fyrir löngu að taka saman sitthvað
í minningu Jóns Sigurðssonar forseta.
Það virtist honum þykja hróplegast
vanmat á Jóni, að Vestfirðingar leyfðu
sér að gefa stærri upphæðir til kristni-
boðs en honum til stuðnings í fjár-
hagskröggum hans. Má þó ætla, að
þörf Jóns og konu hans hafi verið
nokkru minni en þeirra milljóna, er
njóta áttu kristniboðsins.
Það, sem Guð þykir leiðinlegt
„Skyldi Guði ekki þykja þetta leiðin-
legt?“ sagði einhver eftir útvarps-
289