Kirkjuritið - 01.12.1975, Blaðsíða 31

geta talað tungum, en hann hefur sjálf-
ur fullkomna stjórn á þeirri gáfu. Þar
er ekki um að ræða neina hrifningar-
blossa. Og það, sem veitti honum
djörfung til að stíga þarna fram á sam-
komunni í Laugardalshöll, var, að hann
Vissi, að þar var fólk, sem hafði þá
náðargáfu að geta útlagt tungutal.
Hann hefði alls ekki gert það, hefði
hann ekki vitað það.
Engin samantekin ráð
Gísli bætir því við, að Olav Garcia de
Presno hafi sagt, að honum hefði fund-
izL að hann ætti að segja meira, en
hann hafi skort djörfung til þess.
•— Og hann sagðist halda, segir
Gísli, að það, sem stúlkan sagði þar
s eftir honum, hafi ekki verið túlkun
s máli hans, heldur það, sem hann átti
ósagt, því að sú stúlka hefur ekki út-
le9gingargáfu, heldur spádómsgáfu.
Skrásetjari hefur orð á því, að hon-
Ufn hafi þótt dálítið kynlegt, að þau
Þrjú, sem komu við sögu, fyrst prest-
urinn, er talaði framandi tungu, og
S'ðan pilturinn og stúlkan, sem út-
[ögðu, skyldu öll koma af fremsta bekk
1 salnum. Og síðan var það mál, sem
bsu síðartöldu fluttu, jafnvel allmiklu
ler>gra en það, sem presturinn mælti.
Eri honum þykir þessi viðbót Gísla um
stúlkuna geta komið heim við þetta.
Síra Jón kveðst hafa haft orð á því
við de Presno, að fólk kynni að halda,
að þessi atvik hefðu öll verið fyrir-
fram skipulögð, en hann hefði þá svar-
að: ,,Já, en þá hefði skipulagningin
ekki verið gáfuleg með því móti, að
vis sátum þarna öll saman.“
— Þannig var, að bæði pilturinn og
stúlkan komu fram á fremsta bekk,
rétt áður en hann fór upp í stólinn. Þau
voru einhvern veginn viss um. að þessi
boðskapur kæmi. Þau vissu, að hann
hafði þessa náðargáfu, og þau færðu
sig fram til þess að spyrja hann, hvort
hann hefði boðskap að flytja. Það
varð svo aftur til þess að hvetja hann
og uppörva til þess að bregðast ekki,
óhlýðnast ekki kölluninni. Þannig var
þetta vaxið. Það var ekki svo, að þau
hefðu komið sér saman um að gera
þetta á þessu kvöldi, heldur mun Guð
hafa lagt þeim þrem þetta í brjóst.
Honum þótti uppörvun að því á eftir,
að George Johnsen þakkaði honum
fyrir og sagði: „Þarna var kjarnaboð-
skapur og í samhljóðan við Biblíuna."
Skrásetjarinn kveðst að vísu varla
hafa haft gagn af útleggingu þess unga
manns, er fyrstur talaði á eftir prest-
inum. Hann hafi raunar virzt í mikilli
geðshræringu. Síra Jón kveðst halda,
að útlegging hans muni einhvers stað-
ar til á spólu. Og síðan heldur hann
áfram:
— Ég held, að það hafi verið að
mörgu leyti jákvætt, að þetta gerðist
þarna. Það kynni að auka skilning á,
að þetta er ekki einungis einhvers
konar utangarðs fyrirbrigði, heldur
það, sem á heima í kristnum söfnuði.
Sterkur er sá gamli
— Tungumálið sjálft, sem hann talaði,
verkaði náttúrlega dálítið einkenni-
lega, segir síra Arngrímur. Ég fór að
hugsa um það, þegar ég heyrði þetta,
hvort þetta væri einhver rómönsk
tunga, sem hann talaði.
269