Kirkjuritið - 01.12.1975, Blaðsíða 70

hrapi niður í botnlaust djúp, þaðan
sem aldrei mun berast neitt svar. Þér
mætið sífellt hinu illa í öllum þess
ömurlega, kveljandi, vonlausa og hrylli-
lega veruleika. Þér þekkið allt þetta
betur en ég. Og nú skulum vér lesa
orð Krists, hans ótrúlegu, vekjandi og
áhrifamiklu orð: „Komið, þér hinir
blessuðu föður míns, og takið að erfð
ríkið, sem yður var fyrirbúið frá grund-
völlun heimsins. Því að ... í fangelsi
var ég, og þér komuð til mín. Þá munu
hinir réttlátu svara honum: Herra,
hvenær sáum vér þig ... í fangelsi og
komum til þín? Og konungurinn svarar
þeim: Sannlega segi ég yður: svo
framarlega sem þér hafið gjört þetta
einum þessara minna minnstu bræðra,
þá hafið þér gjört mér það.“ (Mt. 25:
34—40).
Ég held, að það fyrsta, sem þér
ættuð að gera, sé einfaldlega að fagna
þessum orðum. Þau höfða til yðar án
nokkurrar útlistunar, rétt eins og þau
voru töluð á þeirri tíð. Það þarf ekki
að umsnúa þeim, aðhæfa þau stað-
háttum eða nýjum kringumstæðum.
Það, sem þér kynnist í starfi yðar, er
einfalt lífsform, sem Jesús greindi
Ijóslega í einföldu, óhverfulu formi
þess. Hann lýsir því og tjáir afstöðu
sína með orðum, sem hann síðan
hefur upp í æðra veldi sem algilda
lýsingu á dómi Guðs, þeim dómi sem
leiðir veraldarsöguna til fyllingar sinn-
ar; hann pressar út eins og í vínþrúgu
hinztu rök þeirrar sögu og umbreytir
henni í vín hins eilífa fagnaðar. Aðeins
fáar starfsstéttir eiga slík orð til að
fagna yfir, og þær eru ekki margar
ávarpaðar á svo sístæðan hátt af
munni Mannssonarins, með orðum sem
eru í senn raunsæislega mannleg og
guðdómlega himnesk.
En næstu viðbrögð við þessum
orðum hljóta að vera full skelfingar:
yður er það uppálagt að finna Drottin
vorn í þessum mönnum, sem þér vitj-
ið í fangelsunum. Hversu skelfilegt
og krefjandi hlutverk! En segið núekki,
að þessi orð megi ekki taka svo mjög
alvarlega. Segið ekki, að allt það, sem
raunverulega sé vænzt af yður, þegar
þér skiljið þetta rétt, sé svolítið mann-
eskjuleg meðaumkun, viss aðstoð, sem
veitt er af raunsæi, af því raunsæi
hyggins manns, sem gerir sér engar
tálvonir og er samtímis ekki um of
reiðubúinn til að örvænta yfir mann-
kyninu; aðstoð veitt af raunsæi, sem
einkennist af þeirri húmanísku bjart-
sýni að trúa á hið góða í hverjum
manni, að örva það og gefa því fleiri
tækifæri til að gera betur, en leitar sér
huggunar — þegar tækifærin bregðast
— í þeirri hugsun, að eftir allt sé til
slíkt geðrænt ástand, er verið geti
jafnólæknanlegt og aðrir sjúkdómar og
ætti því ekki að valda manni meiri
vonbrigðum en aðrir kvillar; — sjúkl-
ingarnir deyi hvort sem er allir að lok-
um, en mannkynið örvænti ekki svo
mjög yfir því. Nei, nei — og aftur nei.
Meira er vænzt af yður en þessa.
Þér eigið að finna Drottin vorn í
þessum föngum. Þér eigið að mæ*9
honum þar yður sjálfum til hjálpræðis.
Erum vér ekki nærri þeirri freistingu
að spyrja Drottin vorn, óþolinmóðii"
og (eins og vér viljum telja) án allrar
væmni, í nafni heilbrigðs raunsæis,
eigin reynslu og skynsemi: „Hvenær
308