Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 3

Kifandi myndir.
i.
Að liciman.
Morguninn var heiður og bjartur, sólin bræddi
og þerraði hrímið, sem nóttin hafði sveipað um
stráin, loptið var svo tært og hreint. Lyngið í
fjallshlíðunum var farið að fölna og skógviðuriun
var farinn að fella lauf sín, og lóurnar flugu
fram og aptur í stórum hópum, þær ætluðu að
fara að kveðja gamla landið að þessu sinni, þvi
nú var komið haust, sumarið var liðið, og komið
mál að leita til hlýrri landa.
Hann Jón frá Gili stóð fyrir utan túngarð-
inn og horfði á eptir lóuhóp, sem færðist fjær og
fjær, unz hann hvarf sjónum. Hann var einnig
að búast til brottferðar þótt það væri á annan
veg. Hann ætlaði á þessu hausti að kveðja föður-
húsin, sem höfðu veitt honum skjól í 17 ár, um
skemmri eða lengri tima, — ef til vill að fullu
og öllu.
Hann hafði opt horft vonar augum á eptir
lóunni, þegar hún var að kveðja og fijúga burtu,
og opt óskað sjer að hann ætti vængi, sem gætu
flutt hann burt — burt, þvi honum þótti of þröngt
heima. Hann sá hvernig flest ailt unga fólkið