Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 32

32
gáf.um vjer ekki áttað oss, þótt vjer hlytum
að vera nærri landi.
Nú var úr vöndu að ráða. Jeg spurði há-
setana, hvort vjer ættum ekki að biðja saman.
Allir voru fúsir til þess. Skipstjórinn var kom-
inn upp.
Vjer krupum í hálfhring á þilfarinu, og jeg
bað ,um hjálp úr hættunni, en um fram allt um
frelsun sálna vorra.
Á meðan vjer báðum, rofaði eitt augnablik
til, svo að sást til sólar, en svo dimmdi þegar
aptur. — „Þá verðum vjer að biðja aptur," sagði
jeg. — Vjer fjellum aptur á knje, og nú báðu
einnig nokkrir hásetar — og skipst.jórinn. Neyð-
in kenndi þeim að biðja. Þegar vjer stóðum upp,
breyitist veðurstaðan á svipstundu, þokuna rak frá,
og vjer sáum, hvar vjer vorum.
Brimgarðurinn var ekki nema eina mílu
sjávar framundan, — en nú var enginn vandi
að komast úr hættunni.
Þegar vjer vorum komnir úr allri hættu,
sagði skipstjóri alvariega: „Nú höfum vjer sjeð,
hvernig drottinn allsherjar hefur líknað oss.
Eigum vjer ekki að þakka honum fyrir þessa
greinilegu hjálp?“
Svo krupum vjer enn allir niður, og vegsöm-
uðum drottin. Sú stund gleymizt ekki. —
Hún hafði. eilífðar-þýðingu fyrir fleiri en einn.
Vantrúin hvarf með þokunni.