Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 15

15
að eins spyrja: Hafa mennirnir gleymt því, að
fyrir hvert illyrði, er þeir mæla, skulu þeir á
dómsdegi reikningsskap lúka?
f [^aGetur það verið ánægjuleg staða, þessi
vínsölumanna stjett“, hugsaði Jón með sjer,
„ætli þeir væru ánægðir ef þeir sæju æfinlega
og heyrðu hvaða áhrif vara þeirra hefir á neyt-
endur hennar?"
Það getur naumast skeð, að mikil blessun
sje i för með slíkri atvinnu. Ætli tár kvenna
drykkjumannanna og barna þeirra, hrópi ekki
um hefnd og óblessun yfir starf þeirra?
Og þess eru dæmin. Margur veitingamað-
urinn, sem hefur byrjað verzlun sína með áfengi,
sem „reglumaður," hefur endað æfi sína i of-
drykkju. Pað er ekki holl staða, að standa við
drykkjuborðið og hella víni á glös handa öðrum;
það er ekki blessunarríkt starf, að eyðileggja
velferð annara manna, þótt sumum mönnum
þyki allt tilvinnandi „fyrir borgun."
Það var orðið áliðið, og Jóni þótti mál
komið að yfirgefa þennan stað. Hann hafði sjeð
og heyrt svo margt viðbjóðsiegt og ljótt þetta
kvöld, að hann þráði kyrrð og næði, þráði að
losast frá þessu háreysti og gauragangi.
Úti fyrir dyrunum stóð gömul kona tötra-
lega búin, skjálfandi af kulda. Jón þekkti hana,
það var hún Margrjet gamla frá Holti, rnóðir
hans Snorra „sí-fulla,“ rom rnargir kölluðu. Nafn-
ið benti á, að hann myndi ekki vera alveg ókunn-