Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 11

11
blótsyrðin fækka ekki, fótastappið heldur áfram,
og hávaðinn er hinn sami að öilu leyti. Er
engin ærleg taug i brjósti þessara manna? Get-
ur ekkert stöðvað fíflahlátur þeirra? Þykir þeim
ekki ofboðsiegt að horfa hiæjandi á aðrar eins
myndir? Jón viknar þegar hann minnist, hversu
mikið frelsariiin leið vegna hans, og hann veit
vai'la, hvort hann á heldur að reiðast eða aumkva
þetta aumingja fólk, sem lætur eins og argasti
skríll, og auðsjáanlega hefur rekið brott sóma-
tilfinningu og samvizkusemi. En þeir höfuðstaðar-
búar! „Svona argvítugir rustar eru þó ekki til
í sveitinni, þótt þeim þyki við dónalegir," hugsar
Jón. „En því er annars þetta herfólk að kasta
perlum fyrir svín?“
Það heyrist hár hvellur, púðurreykur fyllir
loftið, og rauðir logar gjósa upp á nokkrum stöð-
um inni í salnum.
Jóni verður dauð-illt við. Hvaða ósköp eru
þetta? Helgi komdu, jeg verð hjer ekki lengur".
„Ertu hræddur, það eru bara púðurkerling-
ar, jeg held það sje meinlaust".
„Meinlaust, nei, hjer er verið að fara með
guðs orð og annað alvarlegs efnis".
„Uss, hvaða guðs orð er það hjá þessum
körlum og kerlingum?“
„Stendur ekki á sama hver heldur á biblí-
unni?“
„Hvað, er hann farinn að prjedika sá litli?
segir þá piltur einn nærstaddur. Hann var