Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 28

28
mannsins hló illi andinn, er lagöi honum orð á
tungu, og æsti geð hans til haturs og ofsókna.
Það var auðsjeð á öllu, að menn voru ákaf-
lega æstir, látbragð þeirra bar þess ótvíræðan
votfe. Það var lítið um sæti handa svona mörgu
fólki, stóðu því margir. Konur voru þar marg-
ar, þær tóku eigi til máls, en ákefðin var engu
minni þeirra á meðaJ, hljóðskraf þeirra gteindi
frá því. Auðsjáanlega voru þeir í meiri hluta,
sem höfðu tekið ráð sín saman á móti prestinum;
einstaka maður vildi reyna að miðla málum, en
það gekk ekki vei. í hvert skifti sem einhver
þeirra manna tók t.il máls, bryddi á fótasparki
og hávaða, sem stundum er kenndur við götu-
drengi; mest bar þó á því, ef presturinn tók til
máls, og talaði hann þó mjög stillilega. Það var
reglulega eftirtektavert að bera saman framkomu
hans á þessum fundi eða mótstöðumanna hans:
annarsvegar hógværð og stiiling, hinsvegar ofsi
og heipt, sumir gengu jafnvel svo langt, að steita
hnefa framan í hann.
Fundarstjóri reyndi til að halda á reglu, iikt
og á að vera hjá siðuðu fólki, en honum veitti
það næsta örðugt. Varð þá fundarstjóri reiður
og kvaðst ekki vera kominn til að halda fund
með skril.
„Niður með fundarstjóra!" gall þá við úr
hverju horni. „Hann kallar okkur skríl, við lát-
um ekki kalla okkur skril, uss; pss, burt með
hann!“