Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 7

7
einhverju ofboði, til að fá manninn fluttan úr
tjaldinu, þar sem kvennfólkið og börnin æptu af
hræðslu; og þar við sat. Skipverjar skiptu sér
yfir höfuð mjög lítið um hvernig. fólkinu leið, og
Jón furðaði sig á því hve reigingslegir og óþýðir
þeir voru í framkomu sinni. Auðvitað voru þeir
nógu stimamjúkir við „heldri mennina,“ sem
komu úr landi á höfnunum til að drekka, en þó
heýrðist Jóni einu sinni þeir vera að gjöra sjer
gaman að því, að það fyrsta, sem fyrir augun
bæri á íslandi, væru háiffullir „pokaprestar," og
fyrstu orðin, sem menn lærðu í íslenzku væri
að bölva.
Ferðin gekk. hægt og seint, skipið þurfti að
koma víða, alistaðar bættist við nýtt fólk, ognú
fór að verða ómögulegt að fá skjól, hvorki í lest-
inni nje tjöidunum, og þá var enginn annar kostur
en að hýma í skjóli við stjórnpallinn, það var
enginn sælustaður, þvi nú kom norðanstormur
með frosti; öldutopparnir skullu á borðstokkun-
um, og við og við gusaðist sjór inn á þilfarið.
En flest er boðlegt íslendingum, og þeir verða
líka flestu fegnir, það getur skeð að sumar þjóðir
víluðu fyrir sjer, þó bágstaddar væru, að fleygja
árlega þúsund tugum króna fyrir annan eins
aðbúnað og hjer hefur verið drepið á, en það láta
íslendingar sér lynda og vel sæma. Já, þykjast
meira að segja svo mikiir menn, að sjálfsagt sje
að skylda alla, sem vilja hafa viðunanlegt hús-
ueeði á strandferðaskipum, til að borga bryta 4