Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 16
16
ugur svínastíunni; og nábleika, þreytulega, hrukk-
ótta andlitið, hennar móður hans, bar bezt-
an og greinilegastan vottinn um það, hve ánægju-
legt það er að eiga son á svínastíunni.
Jón þekkti hana dálítið þessa gömlu konu.
Hún var ekkja. Maðurinn hennar, sem ekki
hafði arfleitt hana að öðru en fátækt og bágind-
um, og barnið þeirra að vinlöngun og áfengis-
þrælkun, hafði dáið úr „brennivínsslagi." Dreng-
urinn var þá ungur, og hún móðir hans ætlaði
sjer að reyna að halda honum frá víninu og
svinastíunum. En „vinirnir" voru svo margir,
og freistingin var þung, en mótstöðu-aflið ekkert,
og af þvi naut nú veitingamaðurinn, því aurarnir
hansSnorra, þó fáir og smáir væru, runnu jafnaðar-
lega í vasa hans; en hún móðir hans stóð skjálf-
andi í kuida, grátandi af harmi, og yfirbuguð af
örvæntingu við svínastíudyrnar, og beið eptir
einkabarninu sínu, til að sjá um að hann kæm-
ist þó heim, ef honum yrði, (sem opt kom fyrir),
fleygt ósjáifbjarga út á götuna.
Stúlkubarn var að smá gægjast inn í ytri
dyrnar. Hún var ekki sjerlega hlýlega klædd,
veslings barnið, þrátt fyrir 12 stiga frost, hend-
urnar voru bláar af kulda, og augun döpur af
gráti. í>að var auðsjeð að líflð hafði ekki stráð
rósum á leið barns þessa. Það er þyinum-stráð
braut líf barnanna, sem eiga föður á svínastí-
unum!