Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 21

21
Jón var að brjóta heilann um, hvað til stæði,
þegar hann heyrði einhvern segja:
„Jeg hefði ekki komið hjer, ef jeg væri ekki
að vona, að jeg fengi að dansa á eptir. Annars
kem jeg sjaldan á fundi, og aldrei í þessari stúku.“
„Heldurðu það verði dans?-“
„Já, það hugsa jeg sjálfsagt, minnsta kosti
sjálfráðar skemmtanir, og það er sama sem dans.
Jeg er nú ekki samdóma þessu góða fólki, sem
fordæmir dansinn í Reglunni, jeg held fyrir mitt
leyti, að ef honum væri kippt burtu, þá fjelli
ein af meginstoðum íjelagsins, þvi til hvers held-
urðu að þorri manna gangi í fjelagið, til að hlusta
á bindindisræður máske? Og ekki held jeg nú
það! Nei, bara til að skemmta sjer. Jeg sje
heidur ekki annað en að dans sje sú saklausasta
og handhægasta skemmtun."
„Já, jeg er á þínu máli með það,“ tók nú
hinn til máls. „Jeg veit alveg að meiri hluti
fólksins gengst fremur fyrir skemmtununum í
Reglunni, heldur en því að starfa með. Jeg segi
fyrir mig, jeg gekk inn í fyrra fyrir afmæiið í
einni stúkunni, og hef nú iafað síðan; mjer dauð-
leiðast þessir fundir; og ef maður hefði hvorki
„klúbb“ nje neitt, sem maður gæti skemmt sjer
við í Reglunni, þá væri jeg löngu farinn.“
Nú var sagt að fundinum væri slitið. Tóku
þá margir viðbragð, því nú var stundin nærri.
En fyrst átti að bjóða upp stóreflis bögglahrúgu.
tað var þá „bóggulkvölu,“