Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 23

23
menn ráða hver skemmtunin yrði. Þá lyptist brún-
in á mörgum, og svo þegar spurt var hverja
skemmtun mennkysu, þá kvað við úr hverju horai:
„Dans, dans. við viljum hafa dans!“
Nú var gátan auðráðin, hversvegna þessi
fundur var fjölsóttari en aðrir og volæðislega
augnaráðið unga fólksins varð einnig skiljanlegt,
þegar það var öðru hvoru að gjóta hornauga til
bögglahrúgunnar, sem aldrei ætlaði að taka enda.
Á svipstundu var búið að sópa gólfið og
fleygja burt borðum og bekkjum. Það leiftraði
fjörið í augunum á ungu stúlkunum, og piltarn-
ir rjeðu sjer ekki fyrir kæti. Og svo þegar har-
monikan kom með hina „hljómsnjöllu" — sundur-
tætandi tóna — þá á stað, á stað. —
Dansinn er byrjaður, þessi óviðjafnanlegi
leikur, sem hefur svo mikið vald á meðal fólks-
ins. — Nú finnur enginn til þreytu, augun leiptra,
kinnarnar glóa, templara áhuginn er allur kominn
í fætui-na!
Og hvað var svo ágóðinn af þessum „skemmt-
unum?“ „Pær hæna fólkið að,“ segja sumir.
„Á hvaða þroska og mentunarstigi er það
fólk, sem gengst fyrir slíkum skemmtunum ?“ mætti
enníremur spyrja. Hvaða uppbygging er það fje-
laginu, hvernig reynist það í baráttunni gegn
Bakkusi ?
tað er tómahljóð í dansskröltinu og harmon-
ikuarginu, það bor glöggan vott um hina óendan-
iegu andiegu nekt og tómleik fólksins, sepi hvergi