Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 14

14
unni, sem skenkjarinn við borðið byrlaði þeim,
og þeir helltu í sig með dýrslegri græðgi.
Það liggur við að maður fyrirverði sig fyr-
ir að vera maður, þegar slíka menn ber fyrir
augu, sem bókstaflega eru að troða guðsmynd-
ina ofan í sorpið, sem óðfluga eru að renna sjer
eptir glerhálli brennivínsbrautinni, og hugsa ekk-
ert um það, að sú braut leiðir til glötunar, bæði
í tímanlegu og andlegu tilliti.
Hver vill taka að sjer ábyrgðina? Á hún
að hvila á einstaklingnum, sem ekki veit fótum
sinum forráð? Á hún að loggjast á bak þjóðar-
innar, sem lögheimilar svínastíurnar? Eða vilja
veitingamennirnir og þeir, sem halda víni að mönn-
um, takast á hendur ábyrgð og afleiðingar vin-
sölunnar?
Þegar Jón kom auga á þennan fjölda, sem
hópaðist eins og hungruð dýr um bráð utan um
skenkiborðið, sem fleygðu seinasta eyrinum í
veitingamanninn fyrir vín, — - og þeir voru ekk-
ert fáir aurarnir, sem runnu í vasa veitingamanns-
ins þetta kvöld, — ja, þá hætti hann að furða
sig á því, þó híbýlin hans væru skrautleg. Og
framferði þessara manna! Hver getur lýst þeirri
svívirðingu, sein á sjer stað í musterum Bakk-
usar? Hver vill telja blótsyrðin, guðlöstunar-
orðin, klúryrðin, fúlyrðin, sem þar eru töluð?
Og deilurnar, áflogin, glóðaraugun, — slíkt þekkja
allir þeir', sem einhvern tima hnfa litið inn í hof
hans. Vjer viljum ekki lýsa því, en vjer viljum