Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 24

24
eirir hálfa stund nema þar sem hark og hávaði
lætur í eyrum og hjegómi og sjónleikar mæta
augum. Innihaid lífsins virðist vera þetta: Et
og drekk, skemmtu þjer, dansaðu. Lifðu aðeins
fyrir munn og maga. Láttu þjer ekki detta í
hug að nein ábyrgð fylgi gjörðum þínum. Njóttu
lífsins, gleymdu dauðanum! Hoppaðu eins og
'íííl á grafarbavminum! Og svo líður tíminn.
Árin, dagarnir, stundirnar liða. Loks rennur
upp hinsta stundin, þá verða hinar glæsilegu
sjónhverfingar að engu. Glatað líf að baki, myrk-
ur og örvænting fram undan, og lítil dægrastytt-
ing að dansa við dauðann.
Ó að þjer, vesölu fáráðlingar, mættuð sjá að
yður áður en þjer iendið í „dansinum" Ut í ei-
lífa myrkrinu!
V.
„Yox populi vox tlial)oli.“
Það var mannþröng mikil fyrir dyrum úti
við hús eitt utanvert í bænum. Fólkið hafði ver-
ið að hópast þar inn, og alltaf bættust við fleiri
og fleiri. Það hlaut að vera eitthvað um að
vera, skyldi það vera sjónleikur eða myndasýning?
Hann Jón, sveitapilturinn, sem er nU orð-
inn góðkunningi vor, var á gangi þarna eptir
götunni, og er hann sá hóp þennan við húsið,
fór hann að langa til að vita, hvað þar færi íram.
Hann gekk því að dyrunum, það var eng-