Ljós og skuggar - 01.01.1904, Blaðsíða 30

30
var að herja á ljósið, það voru hinar syndspiltu
tilhneigingar mannanna, sem gjört höfðu uppreisn,
af því þær þoldu ekki sannleikann: „Mennirnir
elskuðu myrkrið meira en ljósið, því þeirra verk
voru vond.“
Og fundurinn sá arna sýndi enn á ný, það
sem opt hefur áður sýnt sig, að — „ Vox populi
est vox diaboli.“
VI.
IIciin.
Jón lagðist þreyttur til svefns þetta kvöld,
hann hafði nú sjeð svo ógurlega mikið af skugg-
um, en lítið af ijósi, og hugur hans þráði heim,
og svefninn kom og flutti anda hans í kyrrð
og frið, heim í sveitina.
Þegar stjörnuljósin blika á himinhvolfinu,
vetrarkvöldið boðar frið, og norðurljósin benda
á dýrð drottins, þá vaknar þrá í hjartanu,
þrá eptir einhverju fögru, hreinu, háleitu.
Og hugurinn leitar, hann finnur orðið: lieim, og
þar finnur hann hvíld.
Heim, heim til Jjósanna, heim í dýrðina, —
heim til guðs.
Burt, burt frá háreysti heimsins, burt frá
synd og solli, burt frá skuggum þessa lífs, þang-
að sem ljósið skín eilíflega, og skuggarnir hverfa.
Og þá er takmarkinu náð.