Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 8

134
SYRPA
ir dansistar og fótafrömuðir, en
sem betur fer eru fiestir íslendingar
þaö að einhverju leyti.
Austur og upp af danssalnum var
borðsalurinn. Þar átti J ó n landi
að fá sig saddan á íslenzku góðmeti.
Kom vatn fram í munninn á mörg-
um matkærum íslendingi, þegar
hann leit dyr þær sem leiddu inn í
veizlusalinn sjálfan, en sem enn þá
voru luktar, svo enginn fengi að
líta dýrðina fyrri en alla í einu, og
sú sjón yrði því íslenzkari og áhrifa
meiri á allan líkamann, sem lengur
þyrfti að bíða hennar.
Fyrst var dansinn hafinn.
Þustu nú allir upp í liinn volduga
sal, bæði til að dansa sjálfir og til
þess að sjá aðra dansa.
Við saldyrnar var hverjum sem
hafa vildi útbýtt stinnu bréfspjaldi,
með kringlóttu gati í einu horninu
og var í það hnýtt sjö þumlungalöng
snjóhvít silkisnúra tvöföld, og liékk
við þann endann sem laus varfagur-
lega smíðað sívalt, hvítt og mjótt
ritblý. Oðru megin á miða þess-
um stóðu þessi orð á íslenzku:
„Þorrablót
, Helga Magra
Manitoba Hall
13. Febr. 1907.
Dansinn11.
En hinumegin var skrá yfir nöfn-
in á dönsum þeim, sem dansast áttu
um nóttina, og voru þau ölláenskri
tungu. En ritblýið var til þess
ætlað að rita með því nafn þess
eða þeirrar, aftan við dansnafnið,
sem lofaðist til að dansa þann dans.
Mátti sjá margt broshýrt andlit og
heyra mjúkan málróm, þegar hann
eða hún var að biðja um þennan og
þennan dansinn. Skottin á svörtu
rökkunum hoppuðu af kæti, og
hvítleitu kjólarnir belgdust út af
ólgandi ánægjunni.
Dansinn byrjaði með Grand
Promenade, eins og datisskráin
nefndi það, og tóku all fiestir blót-
gestir þátt í þeirri miklu skemti-
göngu. Frá hæðum ofan barst
hljóðfæraslátturinn þýður en hljóm-
þungur, titrandi, töfrandi, tryilandi,
heillandi. Menn á öllum aldri og
af öllum stéttumþjóðarinnarfylgdust
með í þessunt alsherjar gleðigangi.
Þar mátti sjá óspilta, óreynda og
skegglausa yngissveina og grályndai
og gráskeggjaða syndaseli. Þar
voru sagarar og húðamenn, sniiðir
og málarar, umboðsmenn og kaup-
menn.djáknar og prcstar,tnálfærslu-
menn og þingskörungar.
Þar voru saklausar og selspikað-
ar heimasætur og lítilsigldar og
gelgjulegar vinnukonur upp í ,for-
framaðar1 og ,útfarnar‘ kvennaskóla-
dömur og margsigldar Kaupmanna-
hafnar ungfrúr. Þar voru þvotta-
konur, hraðskriftarstúlkur og skóla-
kennarar. Daglaunamannafrúr,
kaupmannafrúr og ekkjufrúr.
Flestir sem gátu töluðu ensku.
Þykir flestum hún munnmýkri, og
meiri frægð að birta hugsanir sínar
á þeirri tungu, en á gömlu íslenzk-
unni, sem er nú með hverju líðandi
ári, að færast aftur úr tízkunni bjá
íslendingum í Vesturheimi. Þeir
sem voru svo ,,grsenir“, að geta
ekki talað ensku notuðu fiestir
Winnipeg-íslenzku—vestur-íslenzku
öðru nafni—en hún býr á landa-
mærum ensku og íslenzku.og stelur
öllu steini léttara úr báðurn ríkjun-
um, sér til framfæris, en hefir þó
eigi enn þá komist undir manna-
hendur, svo kunnugt sé. Þykir
hún í raun og veru ófínni en enskan