Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 18

44
SYRPA
og- vindilinn, en sér til stórrar undr-
unar veit hann eigi fyrri til en tveir
tíu-dala seölarnir fljúga upp úr
buxnavasa hans, hvoráeftir öörum,
og beint upp í munninn á veitinga-
salanum, og hurfu þar á bak viö
dökkrauöar varir og gulhvítan tann-
garö gulli greiptan. Jón ætlaöi aö
tala um þetta við vínsalann, þó
hann kynni ekki mikiö í ensku, en
þá gat hann ekki sagt eitt einasta
orð. Benti hann þá á buxnavasann
og svo á munn vínsalans, en þá fóru
allir að skellihlæja aö honum, og
stökk hann viö það út. ,,Fari þaö
grá-bullandi þettaö“, hugsaöi Jón
meö sér og gekk inn í knattborös-
stofu (Pool Room) og horföi á leiki
manna. Sjálfur kunni hann ekki
leik þennan, en fanst hann undur
skemtilegur, og sig því langa aö
lærahann. Á einu knattboröinu voru
engir aö leika. Láu knettirnir á því
á víð og dreif. Hugsar Jón meö
sér, aö lítið geti það sakað, þótt
hann æfi sig um stund á boröinu
fyrst enginn noti það. Tekur hann
eina af knattstöngunum og byrjar
að leika eins og hannsá aöra gjöra,
en naumast hafði hann komiö viö
knettina, þegar hann sér til mestu
skelfingar sér einn tíu-dala seöilinn
fljúga upp úr vasa sínum, og ofan í
knattborös eigandann. Jón þaut út,
beina leiö, og sagði ekki eitt einasta
orð. Vildi hann ekki auka á ógæfu
sína meö aðhlátri manna, eins og í
fyrra skiftiö. Hann var nú oröinn
þyrstur aftur, en hugsar meö sér aö
koma þó ekki aftur á veitingahúsiö,
svo hann gekk inn í aldinabúð eina,
þar sem óáfengir drykkir, ísrjómi
og ávextir voru seldir. Bað hann
þar um sódavatnsflösku, ísrjómadisk
og stóra appelsínu, en í sömu svip-
an flýgur einn tíu-dala seöill upp úr
vasa hans og upp í aldinasalann.
Þóttist Jón nú illum brögöum beitt-
ur, en gat þó ekki aðgjört. Er ekki
aö orð'engja þaö, að viÖ hverja þá
skemtun sem Jón vildi veita sér,
fiaug tíu-dala seðill úr vasa hans og
í munn þeirra sem seldu þær. Fjór-
ir voru þegar farnir veg allrar ver-
aldar. Sá fimti fór á leikhúsinu,
sjötti vestur í Heppiland, sjö-
undi suöur í RiverPark, átt-
undi á sporvögnunum og sá níundi
viö eina bjórkollu, sem hann hafði
neyðst til aö taka í hitanum, þótt
honum væri meinilla við aö koma
inn á veitingahús. Átti hann að
eins einn tíu-dala seðil eftir, af öll-
um peningunum, því tíu-centa pen-
ingarnir höfðu allir saman hlaupið
upp í rakara einn, sem hann hafði
látið raka sig um daginn. Jón hélt
nú dauðahaldi með hendinni utan
um þessa tíu-dali, sem eftir voru í
buxnavasanum, oghélt af stað heim
til sín, sem honum þótti vera vest-
arlega í borginni. Á leiðinni sér
hann hvar forkunnar fögur kona
situr út við glugga á húsi einu og
brosir til hans blíðlega. „Henni
líst á mig þessari11, hugsaöi Jón
með sér, galt bros hennar í sömu
mynd og gekk eins og í leiðslu nær
dyrunum. Þá gekk konan frá
glugganum og opnaði huröina. Stóð
hún þar brosandi í dyrunum og
hneigöi sig fyrir Jóni, langt um feg-
urri en nokkur englamynd sem hann
haföi séð á æfi sinni. ,,Eg hélt þú
værir þreyttur og vildir máske koma
inn og hvíla þig? Eg skal spila
fyrir þig á píanó, ef þú vilt gjöra
svo vel!“ mælti konan og brosti
ennþá sætara enn áöur. ,,Sú er
ekki amaleg!“ hugsaöi Jón, og