Syrpa - 01.03.1912, Qupperneq 30

156
SYRPA
ur SÍ°ra Þar? virki af viöi einiim,
eins og siður var meö Normönnum,
þegar fljótt þurfti til a8 taka, en
seinna komu einatt upp áþeim stöö-
um sterkir kastalar af ö8ru efni.
Umhverfis virkið voru grafir og
garðar til varnar; en í staBinn fyrir
þetta virki, sem duga skildi a8 eins
um stundar sakir, kom seinna mik-
ill og sterkur kastali. Menn vita
eigi me8 vissu, hvort þa8 var í
Pevensey eBa í Hastings, a8 Vil-
hjálmur kannaBi li8 sitt, og komst
að raun um, a8 hann vantaði ein
tvö af skipunum. Spáma8ur einn
haf8i sagt Vilhj&lmi, aB bæði mundi*
förin yfir sundi8 ganga a8 óskum,
og þar næstmundi hann leggjaund-
ir sig alt England, og þa8 orustu-
laust. Fyrri hluti þessa spádóms
hafði rætst, en óséö var enn hvort
síðari hlutinn mundi rætast. En
spámanninn sjálfan vantaöi. Hann
var á ööru hvoru því skipi, er eigi
var fram komiö, og annaBh vort snú-
inn aftur til sama lands, eða farinn
í sjóinn. ,,ÞaB hefir veriö vesæll
spáma8ur“, sagöi Vilhjálmur, ,,er
eigi gat vitað fyrir fram hvernig eða
hvar hann mundi deyja, og heimsk-
ur væri sá, er vildi leggja nokkurn
trúnaö á þaö er slíkur maöur segir“.
MeBan Vilhjálmur var meö herinn
í sínu landi, eða í landi höfðinga
þess, er áður var nefndur, bar hann
önn fyrir því, aö landsfólkinu væru
engar ónáöir gjör6ar, hvorki í rán-
um eöa öörum ójöfnuöi. En þegar
til Englands var komið þá var alt
ö8ru máli a8 gegna. Þar leyföi
hann mönnum sínum a8 ræna sem
þá lysti, því aö honum þótti þaö
mestu skifta, a8 til orustu gæti
komiö me8 þeim Haraldi sem allra
fyrst. En hins vegar vildi hann
komast hjá a8 halda lengra á land
upp til þess aö berjast, og verða
þannig viðskila, ef illa færi, við víg-
stöBvar sínar svo ágætar sem þær
voru. Hann vildi fá Harald ni8ur
til sjávarins og fá hann til a8 ráða
á herbúBir sínar, eða til a8 berjast
viÖ sig á sléttlendinu, því a8 þá
taldi Vilhjálmur sér sigurinn vísan.
Það er enginn efi á því, aö hernaBur
Vilhjálms um allar nærsveitir við
Hastings, miöaöi mest megnis til
þess, aö lokka Harald til þess að
koma sem fyrst mönnum sínum til
hjálpar. Sagnir frá þeim tímum
geta þess bæ8i, aö gótsi landsmanna
var rænt og flutt til herbúöanna, og
að hús voru brend. Flýöi lands-
fólkiB víösvegar undan meö þaB lít-
iÖ af eignum sínum,er bjargaB varö,
og lét fyrirberast í kirkjum ogkirkju-
görBum. Lét Vilhjálmur hertogi
hlífa, sem mest mátti veröa, öllum
þeim, er flúiö höföu á þágriBastaöi,
en annarstaöar var alt í hershönd-
um. Til þess að frelsa landiö af
hernaöi Vilhjálms hætti Haraldur
konungur lífi sínu og ríki.
Bæ8i þá er Vilhjálmur lenti viö
England, og þá er hann lét setuliö
eftir í Hastings, hlaut honum aö
vera meö öllu ókunnugt um hvaö
Haraldi konungi lei8 noröur í landi.
Þaö gat svo fariö, aö eigi kæmi fyr-
ir hann að berjast vi8 Harald; um
orustuna viö Stafnfuröubryggju,
eöa hvernig hún heföi lyktaö, gátu
menn ekkert vita8 tveim dögum
síöar suður í Sussex; það gat svo
fariB, aö Vilhjálmur yröi aö berjast
um yfirráð á Englandi viö Tosta og
Harald harðráöa. En þeir tveir
mótstööumenn (Haraldur og Vil-
hjálmur) voru eigi lengi í óvissu um
þaö, hvaö hvorum þeirra leiö. Vil-