Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 31

ORUSTAN VIÐ HASTINGS
157
hjálmur fékk fregnir af Haraldi frá
manni einum búsettum á Englandi,
en ættuöum af Normandíi. Sá maC-
ur gaf Vilhjálmi þaö ráð, aö snúa
sem fyrst heim aftur í ríki sitt,hann
færi hinar mestu ófarir ef hann
dveldist á Englandi, þaö væri of-
ætlun fyrir hann að berjast við Har-
ald, er nýbúinn væri að sigrast á
fjandmönnum sínum; Tosti og Har-
aldur harðráði væru fallnir, og nú
segði sagan, aöEnglands konungur
væri á leið suður eftir landi með 100
þúsundir vígðra manna; það væri
óðs manns aeði að berjast við sigur-
sælan her, er felt liefði Harald Sig-
urðarson, hinn mesta herkonung á
Norðurlöndum. Ef hertoginn, sem
að undanförnu hefði farið gætilega,
vildi eigi setja kyr í herbúðum sín-
um, heldur hætta sér fram til orustu,
mundi hann gjalda þunglega sinnar
framhleypni.
Heilræði það, sem nú var nefnt,
sýnir, að maðurinn var velviljaður
en með öllu ókunnugur Vilhjálmi
hertoga. Hertoginn svaraði, að
hann hefði eigi ætlað sér að fara er-
indisleysu yfir sundið, að þó hann
hefði eigi nema 10,000 manna, hvað
þá 60,000, mundi hann eigi snúa
aftur og halda heim til sín, hann
ætlaði sér að hefna sín áfjandmanni
sínum; í herbúðunum ætlaði hann
sér eigi að sitja,heldur leggja til or-
ustu við Harald hvað sem liðsmun
liði. Hann þakkaði manninuin heil-
ræðin, en lét hann á sér skilja, að
hann hefði getað sparað sér þau.
Hann kvaðst komi'nn til Englands
til þess að vinna þar kórónu, og til
liennar ætlaði hann að berjast,hvern-
ig sem alt gengi.
III.
Haraldur konungur Guðinason
sat að sigurveizlu norður í Jórvík
er honum kom sú fregn, að Vil-
hjálmur var kominn og herjaði land-
ið. Báru allir eitt og hið sama: að
sú hersaga væri sönn, og beiddu
konunginn hjálpa sínum mönnum.
Haraldur hafði, eins og kunnugt er
eigi getað við snúist til landvarnar
þá er Vilhjálmur kom, og nú var
sú þraut fyrir höndum er þyngri var,
að reka hann aftur úr landi eftir að
hann hafði oáð þar fótfestu. Har-
aldur hafði fyrir skömmu unnið sig-
ur á útlendum óvinaher, nú stóð
annar fyrir dyrum öllu geigvæn-
legri; konungur lét þó eigi hugfall-
ast; kvaddi hann menn sína til
ráðstefnu og sagði þeim frá tíð-
indum; en allir hétu honum sinni
fylgd. Þá bauð konungur, að þeg-
ar skyldi halda liðinu suður í land,
ogjafnframt bauð hann út almenn-
ingi af Englandi; dreif þá til hans
mikið lið.
Haraldur stefndi öllu liði sínu til
Lundúna og kont þangað, að öllum
líkindum, viku síðar en°Vilhjálmur
lenti við Pevensey, og þótti vel á-
fram haldið. Meðan Haraldur beið
manna sinna í Lundúnum fór hann
til kirkju hins helga kross, er harin
hafði sjálfur látið reisa, og baðst
þar fyrir og greiddi oflfur í hinsta
sinni, en hét að láta meira af hendi
rakna, ef guð gæfi sér sigur.
Meðan Haraldur dvaldist í Lund-
únum, kom til hans sendimaður frá
Vilhjálmi með þau skilaboð,að hann,
uppreistarmaðurinn, skyldi þegar
leggja niður konungdóminn. Sendi-
maður leiddi Haraldi fyrir sjónir
þann rett, er Vilhjálmur hefði til
konungdóms á Englandi, og tjáði