Syrpa - 01.03.1912, Qupperneq 36

162
SYRPA
Þeir bræöur voru í miðjum hernum,
og Róbert bróðir þeirra með þeim;
hann átti Iendur miklar á Bretagfne,
og varð síðan jarl yfir Cornwall á
Eng’landi. Með þeim bræðruni
sóktu framriddarasveitirNormanna.
Riddarar þessir og þeirra eftirkom-
endur mynduðu hina ensku aðals-
mannastétt á miðöldunum.
Allur her Vilhjálms hertoga var í
þremur siórdeildum, eins og áður
var sagt, og þrísettar fylkingar í
hverri stórdeild, eftir vopnabnnaði.
Fremstir stóðu bogmenn ogslöngu-
menn; þar næst þungvopnað fót-
göngulið, og aftast hestliðið. Létt
vopnaða liðinu var ætlað að rjúfa
fylkingar Englendinga, þungvopn-
aða liðinu að rífa niður víggirðingar
þeirra, og greiða veginn fyrir hest-
liðinu. Þótt enginn væri mótspyrna
var mjög erfitt ríðandi mönnum að
ríða upp brekkurnar á Senlakshálsi,
en með öllu ófært, þegar þar vtsru
þrísettar girðingar og menn Har-
aldar í móti. Þetta var þeim vel
kunnugt, hvorum fyrir sig,Vilhjálmi
og Haraldi. Haraldur bafði svo
um búizt, að Vilhjálmur gat eigi
komið við hraustasta liðinu, riddur-
unum, fyr en fótgöngulið lians hafði
lengi barizt og fengíð mikinn mann-
skaða.
Englendingar höfðu, eins ogNor-
menn, verið snemma á fótum þenna
dag. Stóð alt þeirra lið undir vopn-
um og beið þess, að Normenn veittu
aðsókn. Haraldur konungur reið
um fylkingar og talaði til manna
sinna. Lagði liann ríkt á við þá að
standa þétt, maður við manns hlið,
því áð alla þá stund væru þeir ósigr-
andi; en ef fylkingar riðluðust, þá
væri altfarið; þeir berðust fyrir ætt-
jörb sína og ættu hendur sínar að
verja, en Vilhjálmur væri þangað
kominn af öðru landi, til þess að
brjótast þar til valda; þess vegna
yrði hann á að sækja, en þeir að
verjast. Fyrir þá sök kvaðst hann
hafa valið einmitt þessar vígstöðvar
og ekki aðrar. Normenn hefðu
frækna riddara, og ef þeim tækist
aö brjótast í gegnum girðingarnar,
mundi erfitt veita að reka þá út
aftur, en ef Englendingar stæðu
fastir fyrir og fylkingar rofnuöu eigi,
þá mundu Normenn ekki vinna á;
langspjót þeirra mundu að litlu
gagni kotna á þessum orustustað.
Meðan Normenn sæktu á brekkuna,
mundu skotspjót Englendinga vinna
þeirn mikið tjón, en þegar að girð-
ingunum væri komið og höggorusta
tækist, mundu axir Englendinga
ríða Normönnum að fullu.
Þegar konungur hafði haft tal af
njósuarntanni sínum, reið hann
þangað fram sem rnerki hans var,
steig af hestinum, og baðst fyrir.
Hálsinn var þakinn mönnum, niður
utn brekkurnar voru girðingarnar,
fylkingar stóðu þétt og varþað sem
á skjaldborg eina sæi; eigi var þar
árennilegt til uppgöngu. Suðvest-
an á hálsinum stóð það liðið, er ó-
styrkast þótti; hafði það komið
saman í skyndi suður í landijvarað
mestu hlífarlaust, höfðu nokkrir af
þeim boga, aðrir sverð eða axir, en
fiestir spjót eða kylfur, sumirbrodd-
stafi eða járnkvíslar, og jafnvel
steinvopn. En það var eigi þessum
mönnum, sem Haraldur treysti til
varnar eður franigöngu. Vaskasta
liðið var umhverfis konunginn sjálf-
an, varþað einvalalið, oghafðifylgt
honum í öllunt hans orustum. Það
lið hafði hjálma og hringabrynjur,
eins Og Normenn, skjöldu aflanga,